Czytelnik: Zastanawiam sie poważnie nad zamontowaniem na całym parterze domu: w kuchni, łazience, korytarzu i w salonie ogrzewania podłogowego. Słyszałem, że jest to najzdrowszy sposób ogrzewania. Wiem, że do wyboru są dwa sposoby: ogrzewanie wodne i elektryczne. Który z nich jest lepszy?
Redakcja: W domach jednorodzinnych najlepiej sprawdza się ogrzewanie mieszane, łączące zalety ogrzewania podłogowego (montowanego w części pomieszczeń) z tradycyjnymi grzejnikami (montowanymi w pozostałych). Pozostaje jedynie wybrać, czy w podłodze umieścimy rury grzewcze czy elektryczny kabel. Ze względu na wysoką cenę energii elektrycznej kable grzejne opłaca się układać na małych powierzchniach – głównie łazienkach, natomiast wodne ogrzewanie podłogowe doskonale sprawdzi się w dużym salonie, holu czy kuchni.
Kiedy zdecydować
Decyzję o zainstalowaniu ogrzewania podłogowego powinniśmy podjąć już w trakcie budowy stanu surowego domu. Umożliwi to ustalenie poziomów podłóg z uwzględnieniem niezbędnej izolacji cieplnej jak i grubszych warstw wylewek podłogowych. Już na tym etapie musimy też zdecydować, jaki rodzaj podłogówki wybierzemy, czy będzie to ogrzewanie wodne czy elektryczne i z jakiego źródła ciepła będziemy korzystać. W domach jednorodzinnych ogrzewanie podłogowe łączone jest najczęściej z tradycyjnymi grzejnikami lub kominkiem.Niuanse projektowania
Ogrzewanie podłogowe – zwłaszcza wodne – powinno być zaprojektowane przez projektanta instalacji grzewczych. Na wybór odpowiedniego typu podłogówki ma wpływ wiele czynników, takich jak: straty cieplne pomieszczenia, wymagana temperatura powietrza, udział powierzchni grzejnej w stosunku do wielkości całego pomieszczenia, rodzaj pokrycia podłogowego, maksymalna temperatura wody zasilającej.Jednak w typowych pomieszczeniach mieszkalnych można przyjąć uproszczoną metodę projektowania posługując się wskaźnikiem mocy przekazywanej do pomieszczenia. W praktyce oznacza to sprawdzenie, czy przy założonych parametrach uzyskamy wystarczająco wysoką temperaturę w ogrzewanym pomieszczeniu. Maksymalna moc strat cieplnych w domach o dobrej izolacji ciepłochronnej wynosi 60-70 W/m2 i dotyczy stosunkowo krótkich okresów, gdy temperatura na zewnątrz spada poniżej -15°C. Jeśli w domu przewidujemy zainstalowanie też innych źródeł ciepła (np. grzejników lub kominka) to można przyjąć, że zapotrzebowanie na moc grzewczą nie powinno przekraczać 50 W/m2. Warunkiem komfortowego funkcjonowania instalacji jest utrzymanie temperatury ogrzewanej podłogi na możliwie niskim poziomie, przy jednoczesnym zapewnieniu pożądanej temperatury pomieszczenia.
W praktyce przyjmuje się dopuszczalną temperaturę podłogi nie wyższą niż 28°C, a tylko w łazienkach można ją podwyższyć do wartości 32°C. Przy takich warunkach moc cieplna oddawana do pomieszczenia nie przekracza (przy maksymalnym zagęszczeniu rur w odstępach co 10 cm) 100 W/m2, przy czym trzeba również uwzględnić spadek przekazywanej mocy powodowany różnymi własnościami ciepłochronnymi pokrycia podłogowego. Współczynniki korekcyjne dla najczęściej stosowanych materiałów podłogowych podajemy w ramce Moc grzejną wyznaczamy przez pomnożenie mocy obliczeniowej przez współczynnik korekcyjny odpowiadający planowanemu pokryciu podłogowemu.
Rzeczywista moc grzejna może więc być nawet o połowę mniejsza niż pierwotnie zakładaliśmy, co nie zawsze wystarczy na pokrycie strat ciepła przy dużych spadkach temperatur zewnętrznych. Moc ogrzewania musimy też skorygować o efektywną powierzchnię przekazującą ciepło. Instalacji ogrzewania podłogowego nie układamy bowiem na całej powierzchni, a jedynie tam gdzie nie będą ustawione meble ograniczające emisję ciepła (np. regały, szafy, łóżka, kanapy) lub stałe elementy wyposażenia (szafki kuchenne, wanny, brodziki, itp.). W zależności od funkcji pomieszczenia i jego wyposażenia powierzchnia czynna ogrzewania może stanowić 60-90% całkowitej powierzchni, a więc i moc ogrzewania powinna być proporcjonalnie ograniczona.
Ciąg dalszy artykułu w formacie pdf:
Pobierz wersję pdf: Ogrzewanie podłogowe
