Materiały budowlane dopuszczone do obrotu na rynku polskim są bezpieczne, o ile ściśle przestrzega się zaleceń producenta dotyczących ich eksploatacji i użytkowania. By były dopuszczone do obrotu muszą spełniać odpowiednie normy bezpieczeństwa i posiadać Znak Bezpieczeństwa B lub jego europejski odpowiednik Znak CE, oraz Atest Państwowego Zakładu Higieny.
Szczególnie istotne jest zagadnienie zagrożenia zdrowia w wyniku wdychania substancji szkodliwych, emitowanych z materiałów budowlanych, które stosujemy do wykańczania wnętrz. Zwłaszcza, że większość czasu spędzamy w domach. Substancje szkodliwe występują w różnych ilościach i stężeniach w wielu typach materiałów. Do najczęściej spotykanych zalicza się: toluen, ksylen, formaldehyd, benzen i styren. Chorobotwórcze substancje, przedostające się z materiałów budowlanych do powietrza, najliczniej i w największych stężeniach występują w takich grupach produktów, jak kleje, tworzywa sztuczne, materiały izolacyjne, lakiery, lepiki i impregnaty.
Materiały budowlane zawierające związki chemiczne stają się bezpieczne po tzw. czasie sezonowania (okresie karencji). Jest to pewien, z góry określony czas, niezbędny, by z wyprodukowanego materiału wydzieliły się szkodliwe substancje. Po jego upływie emisja tych związków nie może przekraczać właściwego dla danego wyrobu wskaźnika dopuszczalnego stężenia. Czas karencji dla poszczególnych grup materiałowych wynosić może od 3 tygodni (dla emalii) do 9-10 tygodni dla tworzyw sztucznych, impregnatów, lepików, klejów oraz lakierów.
Uznaje się, że stężenie związków organicznych w powietrzu w budynku:
- mniejsze od 100 µg/m3 – nie jest szkodliwe dla zdrowia;
- pomiędzy 100-3000 µg/m3 – może być szkodliwe;
- ponad 3000 µg/m3 – jest szkodliwe dla zdrowia, powoduje, że w powietrzu wyczuwa się nieprzyjemny zapach.
Agnieszka Hass
Pobierz wersję pdf: Chemia dobra i zła
