Wykonanie stropów żelbetowych, gęstożebrowych, i niekiedy również półprefabrykowanych, wiąże się z robotami szalunkowymi, zbrojarskimi, zalewaniem mieszanką betonową zazbrojonych szalunków, pielęgnacją świeżo wylanych stropów oraz ich rozszalowaniem. Prace te wymagają od wykonawców szczególnej wiedzy i doświadczenia, a od kierownika budowy skrupulatnej kontroli na każdym etapie prac.
ZBYT MAŁA DŁUGOŚĆ ZAKŁADU I ZAKOTWIENIA ZBROJENIA W STROPIE
Powszechnym błędem jest za mała długość zakładu zbrojenia. Wykonuje się je w miejscach, które wymagają zachowania ciągłości prętów zbrojeniowych. Ze względu na możliwość transportu, na ogół mają one do 12 metrów długości. Nie zawsze da się ułożyć zbrojenie w całości z jednego pręta. Niekiedy nawet nie jest to możliwe z powodu trudności z przeniesieniem wiotkiego elementu o tak znacznej długości. Rozwiązaniem tego problemu jest zachowanie ciągłości zbrojenia przez utworzenie odpowiedniego zakładu, czyli ułożenia prętów tak, by zachodziły na siebie na określonej długości, zwanej długością zakładu.
Ważnym elementem jest też długość zakotwienia prętów w betonie gwarantująca ich trwałe połączenie ze stropem.
Częstym błędem, wynikającym z niewłaściwego zakotwienia i zakładu prętów, jest brak ciągłości zbrojenia. Dotyczy ono elementów, które powinny stanowić całość, a wskutek nieprawidłowego ułożenia zbrojenia – jej nie tworzą. W przypadku stropu dotyczy to narożników wieńców, których ciągłość należy zachować przez właściwe ułożenie zbrojenia w narożach.
Długości zakotwienia i zakładu zależą od wielu czynników, między innymi od miejsca zakotwienia w konstrukcji – czy jest to strefa ściskana, czy rozciągana, kształtu i średnicy prętów oraz klasy betonu. Błędy na etapie prac zbrojeniowych mogą być poważne i doprowadzić nawet do uszkodzenia konstrukcji stropu.
Tomasz Rybarczyk
fot. Konbet
