Ściany wewnętrzne

(fot. Dulux)

Renowacja ścian poprawia estetykę wnętrz, jest niezbędna po zakończeniu prac związanych z wymianą instalacji domowych, a także po zmianie układu pomieszczeń, czyli wtedy, gdy dostawiane są nowe ściany.

Tynki

Ściany zazwyczaj pokryte są wyprawą tynkarską, która je wyrównuje, ukrywa instalację elektryczną i jest podłożem pod farby, płytki ceramiczne lub tapety. W starszych domach tynki mogą wymagać remontu, jeśli ujawniają się ich wady:

• powierzchniowe – tynk jest nierówny, chropowaty, z uszkodzeniami,
• strukturalne – tynk nie jest dostatecznie twardy (ma zbyt mało spoiwa cementowego lub wapiennego) lub traci przyczepność do podłoża.

Uszkodzenia powierzchniowe naprawia się przez nałożenie warstwy wyrównującej, np. gładzi, natomiast wady strukturalne wymagają zwykle usunięcia całej wyprawy i otynkowania ścian na nowo. Czasami można ograniczyć się do wzmocnienia zniszczonych wypraw lub pokryć ściany płytami z suchego tynku.

 

Pęknięcia tynku są najczęściej skutkiem niestabilności podłoża: osiadania ścian, ich drgań, słabego przewiązania murów. Naprawianie takich uszkodzeń trzeba rozpocząć od usunięcia ich przyczyny, zwłaszcza gdy proces niszczenia postępuje. Zdarza się jednak i tak, że tynk ułożony na nowych murach pęka i po naprawieniu pęknięcia nie pojawiają się ponownie, bo mury przestają osiadać.

 

Powierzchniowe pęknięcia tynków mogą być spowodowane skurczem masy tynkarskiej (zbyt dużo spoiwa, zbyt szybkie wysychanie). Jeśli nie spowodowały one odspajania tynku, wystarczy je naprawić przez naciągnięcie warstwy wyrównującej.

 

Jeśli stary tynk uszkodzony jest na niewielkiej powierzchni ściany, trzeba go skuć i położyć nowy o takiej strukturze, jaka jest na pozostałej części ściany.

 

Tradycyjny tynk cementowo-wapienny stosuje się na powierzchnie stosunkowo niewielkie lub w pomieszczeniach nienarażonych na wilgoć.

 

Przed nałożeniem tynku podłoże warto zagruntować. Ściany wewnętrzne, zwłaszcza te wykonane z materiałów ceramicznych lub betonu komórkowego, zwykle mają niewielką wilgotność i podczas nakładania tynku intensywnie odciągają wodę z zaprawy, co utrudnia jej wiązanie.

 

Jeśli powierzchnia do otynkowania jest mała, nie opłaca się samodzielnie przygotowywać zaprawy tynkarskiej: lepiej kupić gotowe, suche mieszanki, które po zmieszaniu z wodą są gotowe do użycia. Nie wymagają też nakładania tzw. obrzutki z mocnej zaprawy cementowej z dodatkiem wapna, ponieważ mają dobrą przyczepność. Można je nakładać jednowarstwowo.

 

Zamiast tradycyjną zaprawą, ściany można wyprawić tynkiem gipsowym lub wapienno-gipsowym: łatwiej wygładzają one powierzchnię i mają krótszy czas wysychania. Jednak w pomieszczeniach „mokrych” tracą na wytrzymałości, dlatego nie należy ich stosować na przykład pod płytki ceramiczne w łazience – w takim miejscu lepiej zastosować zaprawę cementowo-wapienną.

Tynki z płyt gipsowo-kartonowych

Zamiast naprawiać stary, uszkodzony tynk, można odnowić pomieszczenie przy użyciu płyt gipsowo-kartonowch. A oto jakimi sposobami się je mocuje:
Przyklejanie. Stosuje się na surowych ścianach lub takich, z których skuto tynk:

• jeśli ściany są proste i równe, na spód płyt nakłada się placki z gipsowej zaprawy klejowej i dociska je do ściany,
• do ścian nierównych przykleja się pasy płyty szerokości ok. 5 cm w odstępach co 60 cm, tak by utworzyły równą płaszczyznę.

W tym celu stosuje się grubszą lub cieńszą warstwę zaprawy klejowej nakładanej na pasy lub przykleja dodatkowe paski w miejscach zagłębień. Następnie dociska się płytę. Spoiny płyt pokrywa się siatką zbrojącą i szpachluje, a po wyschnięciu szlifuje na gładko.

 

W pokojach używa się zwykłych (białych) płyt, natomiast w łazienkach i kuchni układa się płyty wodoodporne (zielone). Jeśli przy okazji renowacji ściany zmienia się instalację elektryczną, telefoniczną lub antenową, kable można schować pod płytami, mocując je plackami zaprawy lub obejmami.

 

Redakcja BudujemyDom

Pełny artykuł w PDF: Ściany wewnętrzne