|
| (fot. Polbruk) |
Absolutne minimum, to ścieżka od furtki do drzwi wejściowych i podjazd dla samochodu. W przypadku bardzo małych działek zwykle na tym się kończy; wszak największym kapitałem ogrodu jest zieleń. Właściciele nieco rozleglejszych parceli powinni jednak pomyśleć o rozprowadzeniu traktów także w strefie rekreacyjno-ozdobnej. Przydaje się zwłaszcza ścieżka prowadząca od furtki na taras – gości zaproszonych na garden party nie trzeba wtedy „przeganiać” przez wnętrze całego domu.
Jeśli w ogrodzie są miejsca o specjalnym przeznaczeniu – placyk zabaw czy warzywniak – również wskazane będzie doprowadzić do nich utwardzone dróżki. Jeśli się tego nie zrobi, przebieg częstych kursów i tak szybko stanie się widoczny w postaci nieestetycznych, wydeptanych w trawie korytek. A po deszczu wycieczka po własny szczypiorek będzie wymagała założenia wysokich gumiaków.
Posiadacze naprawdę dużych posesji mogą sobie pozwolić na najwięcej – dobrze będą się prezentowały rozwidlenia i skrzyżowania ścieżek, niewielkie placyki, a nawet okazałe rondo na podjeździe. Zawsze jednak warto pamiętać o zachowaniu odpowiednich proporcji; zbyt duża utwardzona powierzchnia robi raczej przygnębiające wrażenie. Może także stać się przyczyną kłopotów z odprowadzeniem wody deszczowej.
Rynek oferuje bardzo bogaty wybór elementów do budowy przydomowych ciągów komunikacyjnych. Wybierając rodzaj nawierzchni, należy wziąć pod uwagę własne upodobania, planowany charakter ogrodu, ale także – funkcję traktu. Warto też dopasować elementy ścieżki do elewacji budynku.
Nawierzchnia podjazdu Nawierzchnia, po której będą jeździły samochody, musi mieć znacznie większą wytrzymałość, niż spacerowa ścieżka. Jednak nawet podjazd można wykonać w jednym z kilku wariantów. Najczęściej wykorzystywana i bardzo praktyczna jest kostka betonowa wytwarzana z wibrowanego betonu sprasowywanego pod ciśnieniem, dostępna jest w dwóch odmianach: jedno- i dwuwarstwowej.
Elementy jednowarstwowe są barwione w masie, dwuwarstwowe zaś składają się z szarej podbudowy konstrukcyjnej oraz barwionej warstwy wierzchniej. Kostka przeznaczona na podjazd dla samochodu o masie całkowitej powyżej 2 t (a pułap ten przekracza wiele samochodów terenowych czy większych „dostawczaków”), musi mieć grubość co najmniej 6 cm. Dla zwykłego auta osobowego wystarczą elementy grubości 4 cm – takie, jakimi wykłada się ścieżki. By zewnętrzny obrys podjazdu pozostał niezmieniony, należy ułożyć wzdłuż niego betonowe obrzeża lub krawężniki.
Obrzeże jest elementem mniej masywnym, który po ułożeniu nie wystaje ponad powierzchnię podjazdu. Krawężnik wkopuje się w grunt głębiej, a jego górna krawędź (często profilowana) wystaje ponad powierzchnię kostki, dzięki czemu może być oparciem np. dla otaczającej podjazd niewysokiej skarpy. Innym sposobem na umocnienie brzegów utwardzonej strefy jest wykorzystanie betonowej palisady. W przypadku kostki brukowej nie ma problemu z odpływem wody deszczowej, która szczelinami przedostaje się w głąb nawierzchni. Na podjeździe sprawdzi się także bruk z kamienia naturalnego.
Małgorzata Cuch
Pełna wersja artykułu: Nawierzchnie i ogrodzenia
