Konstrukcję i przekroje elementów więźby dachowej dobiera konstruktor współpracujący z architektem projektującym dom, na podstawie obliczeń statyczno-wytrzymałościowych, w których uwzględnia następujące elementy:
- odległość między ścianami nośnymi;
- kąt nachylenia dachu;
- rodzaj przewidzianego pokrycia;
- strefę obciążenia wiatrem i śniegiem, w której będzie stał budynek.
Rodzaje więźby dachowej
Krokwiowa – najprostsza konstrukcja dachowa – stosowana, gdy rozpiętość między zewnętrznymi ścianami nośnymi nie przekracza 7 m. Podstawowym elementem nośnym jest para krokwi połączonych w kalenicy. Rozstaw między nimi wynosi przeciętnie 80–120 cm.
Krokwiowo-jętkowa – wykorzystywana w dachach o rozpiętości do 9 m (czasem nawet 12 m). Każda para krokwi jest w niej usztywniona poziomą belką (jętką), umieszczoną na wysokości równej 2/3 długości krokwi – licząc od jej dolnego oparcia.
Płatwiowo-kleszczowa – najbardziej uniwersalna i najczęściej wykonywana. Można ją stosować zarówno w dachach jedno-, jak i dwuspadowych, płaskich i stromych (o nachyleniu nawet 70°). Rozpiętość więźby płatwiowo- kleszczowej może sięgać nawet 16 m, jednak zalecana jest 9–12 m. Konstrukcja tego typu zbudowana jest z dwóch rodzajów wiązarów: głównych oraz pośrednich. Wiązary główne są rozstawione co 3–5 m i składają się z dwóch krokwi opartych na płatwiach, słupów i pary kleszczy, które obejmują pozostałe elementy z dwóch stron. Usztywnieniem w kierunku poprzecznym są zastrzały oraz miecze. W wiązarach pośrednich są tylko krokwie.
Joanna Dąbrowska
fot. M. Szymanik
