|
| (fot. kratki.pl) |
Kanały te muszą mieć wymiary odpowiadające średnicy króćca wylotu ciepłego powietrza z kominka: jest to warunek jego sprawnego przepływu. Ruch powietrza może być naturalny (grawitacyjny) lub wymuszony.
Obieg naturalny – gorące powietrze (lżejsze od chłodnego) unosi się na zasadzie konwekcji. Taki sposób dystrybucji gorącego powietrza nie zapewni jednak ogrzania wszystkich pomieszczeń w domu.
Poziome odcinki kanałów doprowadzających powietrze mogą mieć długość najwyżej 2–3 m, dlatego naturalny obieg DGP w dużych, rozłożystych domach parterowych nie jest skuteczny. Sprawdza się natomiast w budynkach wysokich ale wąskich, w których pomieszczenia ogrzewane przez kominek znajdują się nad nim.
Obieg wymuszony – wspomagany jest pracą wentylatora, który zasysa gorące powietrze (ogrzane przez wkład kominkowy) i tłoczy je do kanałów. Wentylator może doprowadzić ciepłe powietrze do wielu pomieszczeń. Najlepiej zamontować go w przestrzeni nad kominkiem – na wylocie gorącego powietrza. Wentylatory charakteryzują się różną wydajnością, która określa objętość powietrza przetłaczanego w ciągu godziny. Rodzaj wentylatora dobiera się do wielkości instalacji DGP.
Adam Szpakowski
Ciąg dalszy artykułu w wydaniu papierowym miesięcznika Budujemy Dom 5/2012
