Wbrew pozorom wybór wskaźnika, jakim charakteryzuje się standard energetyczny, ma znaczenie. Na przykład wskaźnik energii użytkowej, jako podstawa określania standardu energetycznego, zakłada, że oszczędność energii osiąga się głównie przez działanie na konstrukcję budynku, a w zasadzie przez maksymalizację izolacyjności cieplnej jego przegród, optymalne wykorzystanie zysków słonecznych i bytowych oraz ograniczenie strat ciepła w systemie wentylacji.
Przyjęcie wskaźnika energii końcowej, jako podstawy klasyfikacji energetycznej budynków, daje przyszłemu użytkownikowi informację o przewidywanym rzeczywistym zużyciu nośników energii – takim, jakie prawdopodobnie zobaczy na fakturze, np. za energię elektryczną i gaz.
Z kolei przy przyjęciu wskaźnika EP (nieodnawialnej energii pierwotnej), jako podstawy określania standardu energetycznego budynków, preferowane są rozwiązania instalacyjne w budynku jako źródło oszczędności energii pierwotnej. W tym przypadku szczególne znaczenie ma zastosowanie odnawialnych źródeł energii lub zaopatrzenie budynku w ciepło z sieci ciepłowniczych, gdzie ten nośnik energii wytwarza się w wysokosprawnych procesach połączonych z produkcją energii elektrycznej.
Na rysunku nr 1 pokazujemy zależność pomiędzy energią użytkową, końcową i pierwotną. Natomiast w tabeli nr. 1 podajemy klasyfikację standardów energetycznych w oparciu o kryterium energii użytkowej EU.
W artykule tym przyjrzyjmy się bliżej budynkom najwyższych trzech klas energetycznych, sklasyfikowanych przez Stowarzyszenie na Rzecz Zrównoważonego Rozwoju. Zacznijmy od domu niskoenergetycznego.
dr Arkadiusz Węglarz
fot. Wienerberger
