| Centralne ogrzewanie jest najskuteczniejszym sposobem na to, żeby w zimie było w domu ciepło. Ale rozwiązania techniczne już nie są takie oczywiste. Zależnie bowiem od preferencji i sposobu uzyskania ciepła, możemy skorzystać z tradycyjnych grzejników włączonych w system c.o. lub sięgnąć po ogrzewanie podłogowe. Jeśli zaś z jakichś względów nie planujemy instalacji centralnego ogrzewania, pozostają jeszcze rozmaite grzejniki elektryczne. Grzejniki wodneWiększość dostępnych w handlu grzejników jest wytwarzana ze stali, ale są też aluminiowe i – nadal – żeliwne. Materiał, z jakiego są wykonywane ma wpływ na skuteczność grzania i bezwładność urządzenia. Oprócz tego ważna jest też konstrukcja samego grzejnika. Z czego grzejnik? Żeliwo. Jest to materiał bardzo odporny na uszkodzenia mechaniczne, korozję i na kiepską jakość wody. Te cechy pozwalają na włączanie grzejników w instalacje c.o. typu otwartego, w których w wodzie znajduje się dużo tlenu. Również korozja elektrochemiczna może grozić grzejnikom żeliwnym tylko w przypadku, gdy znajdują się w tej samej instalacji z elementami z aluminium, mosiądzu czy miedzi. Grzejniki żeliwne dobrze sprawdzają się szczególnie w instalacjach, w których jest wysoka temperatura wody zasilającej (do 95°C). Duże przekroje wewnętrzne, a więc małe opory przepływu czynią je niezastąpionymi w instalacjach z grawitacyjnym obiegiem wody. Zarówno budowa (duża pojemność wodna, wynosząca 8-10 l/kW), jak i cechy materiału sprawiają, że żeliwny grzejnik co prawda wolno się nagrzewa, ale też powoli oddaje ciepło. Wśród grzejników żeliwnych znajdziemy, oprócz tradycyjnych, też zbudowane z okrągłych rurek, spłaszczonych kolektorów o nieco asymetrycznym kształcie oraz bogato zdobione, stylizowane na stare. Montując grzejnik żeliwny trzeba tylko pamiętać, że jego waga wymaga odpowiednich mocowań. Aluminium. Poszczególne człony grzejnika najczęściej są odlewane ciśnieniowo lub wyciskane na prasach. W tym przypadku łączy się je w zestawy przy użyciu specjalnych złączek. Moduły skręcane wolne są od zanieczyszczeń wewnętrznych, mają też wąskie kanały, a więc i małą pojemność wodną. Dzięki temu dobrze współpracują z układami dynamicznymi, zautomatyzowanymi. Odlewane mają pojemność wodną większą i niższe opory przepływu. Podobnie więc jak żeliwne nadają się do instalacji z grawitacyjnym obiegiem wody. Aluminium bardzo dobrze przewodzi ciepło, jest odporne na korozję, ale ma kiepską wytrzymałość mechaniczną. Powierzchnia grzejnika może być lakierowana proszkowo, ale też wykańczana w procesie anodowania lub eloksalacji – czyli utleniania elektrolitycznego. Stal. Grzejniki wykonuje się z wysokiej jakości blachy lub rur stalowych. Ponieważ jest to materiał podatny na korozję, musi być zabezpieczony. Z zewnątrz pokrywa się je powłoką lakierniczą lub warstwą niekorodujacego metalu. Wewnątrz grzejniki zabezpieczają się „same” podczas eksploatacji. W czasie pierwszych dni po uruchomieniu instalacji pokrywają się bowiem pasywacyjną, czyli odporną na agresywne działanie środowiska, warstwą tlenku żelaza. Jest ona skuteczna tak długo, jak długo w instalacji utrzymuje się zasadowy odczyn wody. Zmiana odczynu na kwasowy rozpuści warstwę tlenku. Grzejniki członowe Popularne żeberka są produkowane z żeliwa, aluminium i stali, wcale nie muszą mieć tradycyjnego kształtu. Są też bowiem człony z okrągłych rur oraz panele z płaską powierzchnią czołową, dzięki czemu większa jest w nich powierzchnia oddająca ciepło. W tych drugich grzejnikach często nad panelami umieszczane są też płytki konwekcyjne, zwiększające skuteczność oddawania ciepła. Grzejniki członowe łączy się w zestawy po kilka, czasem kilkanaście elementów. Wielkość grzejnika należy przewidzieć zawczasu. Chociaż teoretycznie jest możliwe późniejsze dołożenie dodatkowych żeberek, to jednak np. grzejniki aluminiowe zdecydowanie nie lubią takiego zabiegu. Dość miękki materiał sprawia, że gwinty łączące żeberka mogą ulec uszkodzeniu. Ciąg dalszy artykułu w formacie pdf: |
Pobierz wersję pdf: Jak ogrzać dom? Ogrzewanie punktowe i płaszczyznowe
