- Jakie okna panoramiczne wybrać - otwierane czy stałe?
- Z jakiego materiału mogą być wykonane ramy okien panoramicznych?
- Z ilu tafli szkła wykonuje się przeszklenia wielkoformatowe?
- Jakie są sposoby otwierania drzwi tarasowych?
- Jakie akcesoria pomogą w korzystaniu z okien panoramicznych?
- Dlaczego osłony przeciwsłoneczne w przeszkleniach wielkoformatowych są niezbędne?
- Jak montować okna panoramiczne?
Wielkogabarytowe przeszklenia to znak obecnych czasów. Synonim nowoczesności i luksusu, podnoszący atrakcyjność nieruchomości. Prawie każdy budujący dom marzy o wielkim oknie z widokiem na piękny ogród. Najlepiej z minimalną liczbą profili i podziałów. Im większa tafla szkła, tym lepiej. Nikogo już nie dziwi przeszkolona ściana sąsiadującego z tarasem salonu, czy nawet cała elewacja dwukondygnacyjnego budynku.
Duże okna są modne, ale też ciepłe i wygodne podczas eksploatacji. Oferowane są w wielu kolorach profili, wykonanych z rozmaitych materiałów w technologii tradycyjnej - z rozwieralnymi skrzydłami oraz w dużo wygodniejszej przesuwnej, w kilku wariantach ich podnoszenia i przesuwania.
Nowoczesna technologia pozwala na uzyskanie ruchomych przeszkleń o szerokości do 6,5 m i wysokości 2,7 m w opcji dwu-, trzy- lub czteroskrzydłowej, z różnym układem modułów otwieranych, które umożliwiają dopasowanie wariantu przeszklenia optymalnie do indywidualnych potrzeb. Kolejną zaletą systemów przesuwnych jest tzw. niski próg, który praktycznie może być zrównany z podłogą, co doskonale wpisuje się w trend architektury bez barier. Wersje nieotwierane w zasadzie można zamówić w dowolnym rozmiarze.
Okna panoramiczne - otwierane i stałe
Planując duże przeszklenia w pierwszej kolejności trzeba zdecydować, które ich części mogą być stałe, nieotwierane (tzw. fiksy). Rama takich wyrobów jest cieńsza i nie ma okuć, a one same są tańsze i wykazują lepszą izolacyjność termiczną i akustyczną od wersji otwieranych. Fiksy dobrze jest zaplanować na parterze, gdzie łatwo je umyć np. z tarasu. Dużą zaletą stałych okien panoramicznych jest to, że można je wykonać z jednej tafli szkła, bez podziałów, w znacznie większym rozmiarze niż wersje otwierane. Pozwala to uzyskać efekt niewidocznej przegrody.
Stałe skrzydła można też zamontować na piętrze, ale wtedy warto wyposażyć je w pakiet szyb samoczyszczących, pokrytych powłoką hydrofilową. Wówczas wystarczy umyć je raz w roku. Osadzające się na niej zanieczyszczenia rozpadają się pod wpływem słońca i spłukiwane są przez deszcz, nie pozostawiają żadnych śladów ani zacieków. Takie szyby mają delikatnie niebieską bądź brązową barwę i nieco mniejszą przejrzystość niż standardowe.
Tam, gdzie jest to możliwe, zaleca się łączenie skrzydeł otwieranych ze stałymi. Nie można zapomnieć o tym, że zestawione obok siebie będę różniły się szerokością profili, wersje z zawiasami będą szersze. Aby to zniwelować, można zamówić fiksy z identyczną ramą jak skrzydła otwierane. Warto o tym pamiętać.
Ramy okien wielkoformatowych
Skrzydło tarasowe z 3-szybowym przeszkleniem może ważyć nawet 500 kg. Profile, z jakich wykonuje się takie okna muszą więc być bardzo sztywne i wytrzymałe, aby powstająca z nich konstrukcja była trwała. Duże przeszklenia wykonuje się ze wszystkich rodzajów materiałów - drewna, PVC, aluminium, choć te największe głównie z tego ostatniego. Rodzaj i grubość ram dobiera się do wielkości i ciężaru oszklenia.
Ramy z PVC mają budowę komorową. Nie są najsztywniejsze, zatem nie zawsze można je zastosować w dużych oknach, nawet jeśli profile mają stalowe wzmocnienia. W takim wypadku niezbędne jest wprowadzenie dodatkowych - pionowych lub poziomych - podziałów okien. Nie wymagają konserwacji, ale gdy zostaną zarysowane, nie da się ich naprawić. Najtańsze są profile białe, popularne są też wersje imitujące co najmniej kilku rodzajów drewna oraz malowane proszkowo na dowolny kolor (np. bardzo modny grafitowy) albo barwione w masie.
Profile drewniane są znacznie wytrzymalsze. Mogą być więc stosowane do większych przeszkleń. Wykonywane są z litego drewna sosnowego, świerkowego, modrzewiowego, dębowego, meranti, mahoniu. Ramy wykańcza się farbami lub lakierami wodorozcieńczalnymi, stanowiącymi powłoki kryjące lub transparentne (widać przez nie rysunek słojów drewna). Niestety, takie wyroby co kilka lat wymagają przeszlifowania i ponownego pomalowania, ale w przypadku drobnych uszkodzeń i zarysowań ramy - można je naprawiać.
Konstrukcje aluminiowe, mają budowę podobną do plastikowych, lecz są bardzo sztywne, wąskie i nie wymagają wzmocnień. Co istotne, gwarantują też dobrą izolacyjność cieplną. Najczęściej wykorzystywane są na duże przeszklenia, również narożne, całe fasady oraz ogrody zimowe. Profile mogą być anodowane bądź malowane proszkowo na dowolny kolor z palety RAL, mogą także być wykańczane okleiną drewnopodobną. Takie ramy są odporne na warunki zewnętrzne, nie wymagają konserwacji.
Szyby w oknach panoramicznych
Przeszklenia wielkoformatowe wykonuje się na ogół z trzech tafli szkła rozdzielonych ramkami dystansowymi. Ponieważ zastępują sporą część ściany, a w porównaniu z nią mają znacznie gorszą (4-5 razy) izolacyjność termiczną, trzeba zadbać o to, by szyby miały dobre parametry cieplne. Najlepsze wartości osiągają przeszklenia wypełnione argonem lub kryptonem.
Okna panoramiczne muszą być bezpieczne w użytkowaniu, dlatego wykonuje się je np. z tafli hartowanych, które po zbiciu rozpadają się na małe, niekaleczące kawałki. Są one również odporne na szok termiczny i nierównomierne nagrzewanie, np. wtedy, gdy jednak część okna jest w cieniu, a druga w słońcu. Można zdecydować się też na szyby klejone (laminowane), połączone jedną lub dwoma warstwami folii PVB. Po rozbiciu nadal stanowią całość, bo szkło przylega do folii.
Sposób otwierania dużych przeszkleń
W przypadku dużych przeszkleń najistotniejszy jest wybór systemu umożliwiającego ich otwieranie. Przeszklone wyjście na taras zwykle dzieli się na kilka segmentów. Przy trzech częściach, ruchoma jest tylko jedna z nich, zaś przy czterech - dwie środkowe (skrajne na ogół są stałe). W wersjach harmonijkowych ruchome są wszystkie skrzydła.
Oprócz skrzydeł rozwiaralno-uchylnych, oferowane są rozmaite wersje przesuwne. Modele pierwszego typu mogą mieć szerokość od 160 cm i wysokość 250 cm.
Wersje przesuwno-uchylne są wygodniejsze w użyciu, ale też droższe - po otwarciu drzwi tarasowe zachodzą na sąsiednie skrzydła, nie zabierając miejsca w pomieszczeniu. Montowany w nich system okuć pozwala na sprawną pracę drzwi o wysokości nawet 250 cm i szerokości 330 cm. Dwa ruchome skrzydła mogą mieć łączną szerokość ponad 6 m.
Okna wyposażone w systemy podnoszono-przesuwne natomiast otwierają się po odpowiednim przesunięciu klamki i uniesieniu skrzydła. Gdy klamka znajduje się w pozycji zamkniętej, skrzydło opada i się rygluje. Taki model umożliwia uzyskanie przeszklenia o bardzo dużej powierzchni - z podziałem na skrzydła nawet 12 m.
Najnowocześniejszym rozwiązaniem są systemy składano-przesuwne, zwane również harmonijkowymi. Umożliwiają niemal całkowite otwarcie przeszklonej przegrody. Skrzydła drzwi składają się jak harmonijka w wąskie pakiety, które nie zajmują zbyt wiele miejsca. Można je w prosty sposób otwierać do wewnątrz lub na zewnątrz oraz przesuwać do prawej i/lub do lewej strony.
Wyposażenie okien panoramicznych
W zależności od wybranego sposobu otwierania okien, można je doposażyć w różnego rodzaju akcesoria ułatwiające korzystanie z nich.
W skrzydłach rozwieralnych przydaje się:
- stopniowanie uchyłu - pozwala na regulowanie strumienia powietrza wpływającego do wnętrza, gdy uchylimy skrzydło. Za sprawą mechanizmów grzebieniowych danego systemu okuć, można je uchylić w różnym stopniu i ustawić w jednej z 3, czasami nawet 7 pozycji;
- mikrowentylacja/rozszczelnienie - dzięki specjalnemu zaczepowi, po przekręceniu klamki najczęściej o 45°, między ramą a skrzydłem powstaje niewielka luka, zapewniająca dopływ świeżego powietrza. To funkcja bardzo użyteczna ze względu na szczelność nowoczesnych produktów, ale nie zastąpi nawiewników. Na ogół nie występuje w modelach antywłamaniowych;
- ogranicznik otwarcia okna - to rodzaj hamulca, wbudowanego między ramę i skrzydło, ogranicza jego otwarcie przeważnie do 90°. Dzięki niemu unika się uderzania skrzydła o ościeżnicę i krawędź wnęki okiennej przy silnym wietrze czy przeciągu;
- hamulec - blokuje otwarte skrzydło w dowolnej pozycji, zapobiegając zbiciu szyb na skutek przeciągu;
- zatrzask - domyka skrzydło od zewnątrz. Wychodząc na taras, drzwi zamyka się, pociągając za uchwyt, a żeby się otworzyły - wystarczy je lekko popchnąć.
Zarówno skrzydła rozwieralne jak i przesuwne dobrze jest wyposażyć w następujące akcesoria:
- klamka z kluczykiem - specjalna rozetka utrudnia rozwiercenie klamki i jej otwarcie;
- blokada błędnego położenia klamki - strzeże prawidłowej obsługi okna i chroni przed jego wyczepianiem się z zawiasów;
- nawiewniki - zapewniają dopływ świeżego powietrza do wnętrz. W domach z wentylacją grawitacyjną są niezbędne. Najwygodniej wybrać modele automatyczne - ciśnieniowe, które utrzymują stały przepływ, niezależnie od zmian ciśnienia lub higrosterowane, które reagują na wzrost poziomu wilgotności powietrza w pomieszczeniu.
Drzwi przesuwne natomiast dobrze jest wybrać w wersji z niskim progiem albo zupełnie bez niego, zapobiegające potykaniu się i ułatwiające wychodzenie na taras osobom o mniejszej sprawności ruchowej. Standardowa wysokość progu to 7 cm. Niska wersja ma ok. 2 cm. Można w nią wyposażyć skrzydła zarówno uchylno-rozwieralne, jak i uchylno-przesuwne. Zwykle taki próg zrobiony jest z profili aluminiowych lub PVC, które mają tak wyprofilowany spadek, że płynnie łączą się z posadzką tarasu.
Całkowicie pozbawione progu, tak zwane bezprogowe, mogą być drzwi podnoszono-przesuwne. Na powierzchni posadzki jest jedynie uszczelka, która podnosi się bądź opuszcza przy ruchu drzwi, próg jest ukryty w warstwach podłogi. Po zamknięciu skrzydła uszczelka dopasowuje się do dolnego elementu progu, zapewniając szczelność, natomiast przy otwartym przejściu nie wystaje nad poziom podłogi.
Decyzję o montażu drzwi niskoprogowych lub bez progu trzeba podjąć już na etapie projektu domu, aby móc prawidłowo je osadzić - zadbać o stabilność przeszklenia i ochronę przed przemarzaniem i podciekaniem wody.
Osłony przeciwsłoneczne dla okien panoramicznych
W przypadku wielkoformatowych przeszkleń osłony przeciwsłoneczne są wręcz niezbędne. Szyby bowiem bardzo szybko nagrzewają się pod wpływem promieniowania słonecznego i przekazują ciepło do wnętrz.
Jeżeli takie okna zaplanowane są od południowej strony, wówczas w upalne lato bardzo ciężko będzie zachować w domu komfortową temperaturę bez zamontowania klimatyzacji lub wentylacji mechanicznej z gruntowym wymiennikiem ciepła. Ochrona przed przegrzewaniem się wnętrz latem jest w takim przypadku konieczna. Dla odmiany dobrze jest zadbać o ograniczenie ucieczki ciepła z budynku w chłodniejszych miesiącach.
W obu przypadkach najefektywniejszym zabezpieczeniem są rolety, żaluzje i markizy zewnętrzne. Znacznie mniej skuteczne są osłony wewnętrzne - rolety, markizy, żaluzje. Opuszczane latem w słoneczne, upalne dni, a zimą na noc, pozwalają zaoszczędzić na klimatyzacji i ogrzewaniu. Chronią też wnętrze domu przed wzrokiem przechodniów i znacznie utrudniają włamanie - niezależnie od klasy odporności (na ogół RC1 lub RC2), ponieważ podnoszenie ich wywołuje hałas, który często odstrasza potencjalnych złodziei. Warto jednak wybierać modele o podwyższonej odporności na włamanie (solidniejsze, wyposażone w zamek, rygle, maskownicę prowadnic itd.), gdyż skutecznie utrudniają zadanie złodziejom, wydłużając czas potrzebny im na wejście do budynku, albo całkowicie ich zniechęcając.
Najpopularniejsze są rolety zewnętrzne, chowane do kasety umieszczonej nad oknem i poruszających się po prowadnicach bocznych. Żaluzje zewnętrzne dają możliwość regulacji kąta nachylenia listew, a więc również ilości wpadającego światła. Można zdecydować się też na markizy fasadowe, przypominające rolety stosowane we wnętrzach. Poszycie wykonane z siatki z PVC lub z włókna szklanego, zwijane jest do kasety montowanej do okna, przepuszcza pewną ilość promieni słonecznych.
Osłony dużych przeszkleń warto wyposażyć w napęd elektryczny, wspomagający ich przesuwanie. Montuje się go pod posadzką, a do obsługi jest pilot albo naścienny łącznik. Najwygodniej taką instalację dodać do systemu domowej automatyki. Wówczas zamykanie i otwieranie osłon będzie możliwie także zdalnie, przy pomocy telefonu lub komputera.
Montaż okien panoramicznych
Osadzenie dużych przeszkleń wymaga szczególnej staranności i często również specjalistycznego sprzętu, np. dźwigu z przyssawką. Jest to zadanie dla fachowców, którzy nie tylko właściwie wstawią okna, ale też wyregulują okucia i mechanizmy jezdne.
Montaż dużych i ciężkich konstrukcji okien panoramicznych poza licem muru na konsolach jest bardzo drogi i nie zawsze możliwy. Zwłaszcza wtedy, gdy mur - do którego kotwione są elementy nośne - ma niewielką wytrzymałość, bo wykonano go np. z lekkich odmian betonu komórkowego, ceramiki poryzowanej. Jeśli pozostałe okna w domu są właśnie tak osadzone, wymaga to opracowania detalu oparcia lub podwieszenia tej ciężkiej konstrukcji.
O wiele wygodniej montuje się duże okna panoramiczne w ścianie - równo z licem muru albo wysuwając je na szerokość 4-6 cm w stronę izolacji. Otwór pod tak dużą konstrukcję musi być przygotowany bardzo starannie - dół nadproża i otworu muszą być idealnie równe. Kluczowe jest solidne podparcie na całej szerokości okna, aby prowadnice otwieranego skrzydła działały prawidłowo przez długi czas. Podparcie punktowe powoduje ugięcie dolnej ramy, a w konsekwencji kleszczenie się skrzydła. Powstają wówczas nieszczelności, przez które przewiewa wiatr, przecieka deszcz, a zimą miejsca te przemarzają. Aby wyeliminować takie skutki stosuje się poszerzenia systemowe, które zapobiegają powstawanie mostków termicznych w progu. Izoluje się je od zewnątrz folią EPD.
Niezależnie od usytuowania, zaleca się montaż warstwowy, który polega na zabezpieczeniu styku okna ze ścianą za pomocą specjalnych taśm - paroszczelnej od środka i paroprzepuszczalnej od zewnątrz. Takie zabezpieczenie przed wodą opadową oraz przenikającą z wnętrz parą wodną eliminuje ryzyko zawilgocenia pianki, która w przeciwnym razie straciłaby właściwości ciepłochronne, a na obrzeżach otworu okiennego mogłaby pojawić się wilgoć, a nawet grzyby.
Joanna Dąbrowska
fot. otwierająca: Aluplast
Dodaj komentarz