ELEMENTY INSTALACJI KANALIZACYJNEJ
|
| (fot. Poz-plast) |
Najbardziej widocznymi częściami instalacji kanalizacyjnej są przybory sanitarne – umywalki, zlewozmywak i miski ustępowe. Oprócz nich instalacja ta musi zawierać następujące elementy:
- podejścia, czyli odcinki rur łączące przybory sanitarne z pionem kanalizacyjnym;
- pion kanalizacyjny, inaczej spust, czyli pionowy odcinek rury dużej średnicy, do którego spływają ścieki z podejść kanalizacyjnych (czasem także woda deszczowa z rynien i wpustów);
- poziom kanalizacyjny (przewód odpływowy) – do którego spływają ścieki z jednego lub kilku pionów;
- przykanalik (podłączenie kanalizacyjne) – przewód zbiorczy, do którego spływają ścieki z poziomów kanalizacyjnych. Przykanalik odprowadza je do zewnętrznej sieci kanalizacyjnej lub do innego odbiornika – zbiornika bezodpływowego zwanego potocznie szambem, przydomowej oczyszczalni ścieków itp.
- syfon (zamknięcie wodne) – urządzenie zabezpieczające przed przedostawaniem się gazów z instalacji kanalizacyjnej do pomieszczeń, w których zainstalowane są przybory sanitarne. Syfon jest elementem każdej miski ustępowej, do innych przyborów sanitarnych montuje się go jako osobne urządzenie. Obecnie najczęściej stosowane są tzw. syfony butelkowe;
- wpust – urządzenie zbierające ścieki z odwadnianej powierzchni. Wpusty instaluje się np. w podłodze garaży i pomieszczeń gospodarczych, a także w podłodze tarasów czy nawierzchniach podwórzy i podjazdów, skąd zbierają wody opadowe;
- czyszczak – szczelnie zamykany otwór rewizyjny umożliwiający oczyszczenie niedrożnego przewodu kanalizacyjnego. Czyszczaki montuje się w dolnej części pionów kanalizacyjnych oraz na przewodach odpływowych dłuższych niż 15 m;
- przewody wentylacyjne – służące do napowietrzania kanalizacji i usuwania z niej gazów towarzyszących rozkładowi ścieków. Podstawowym sposobem wentylacji jest wyprowadzenie pionów wentylacyjnych ponad dach;
- zabezpieczenia przeciwzalewowe – zapobiegające zalaniu nisko położonych pomieszczeń – przede wszystkim piwnic – przez ścieki cofające się z kanalizacji zewnętrznej (np. w czasie gwałtownych opadów deszczu).
ZASADY MONTAŻU INSTALACJI
Domowa instalacja kanalizacyjna niemal zawsze projektowana jest jako grawitacyjna – ścieki spływają w niej pod własnym ciężarem. Jednak nawet drobne z pozoru błędy wykonawcze wystarczą, by kanalizacja działała niewłaściwie.
Spadek rur. Poziome odcinki rur układa się zawsze ze spadkiem w kierunku odpływu ścieków. Jako wartość minimalną przyjmuje się zwykle 2–3%, czyli 2–3 cm na każdy metr długości przewodu. Nie zaleca się jednak układania rur ze spadkiem większym niż 15%. Jeśli spadek będzie zbyt mały, to ścieki będą spływać źle, w rurach odłoży się też więcej osadu (zanieczyszczeń), który jeszcze bardziej będzie hamować przepływ, aż w końcu rura zostanie całkowicie zatkana.
Trasy rur kanalizacyjnych powinny być dobrze przemyślane – bez zbędnych zmian kierunku czy spadku.
Połączenia. Ich wykonanie wymaga szczególnej staranności, gdyż od niej zależy szczelność instalacji, która w większości zostanie zakryta podczas robót wykończeniowych. Liczba złączek powinna być ograniczona do minimum, bo dobry instalator wie, że zwiększają one opory przepływu i to głównie na nich odkładają się zanieczyszczenia. Niewskazane jest też nadużywanie karbowanych rur elastycznych (tzw. harmonijek), które wprawdzie ułatwiają montaż, ale sprzyjają osadzaniu się zanieczyszczeń i pogarszają przez to drożność instalacji.
Uwaga! Wewnątrz budynku przewody kanalizacyjne prowadzi się poniżej przewodów elektrycznych i gazowych.
Wentylacja instalacji. Instalatorom zdarza się zapominać o wentylacji rur, inni stosują zawory napowietrzające tam, gdzie bez problemu można wyprowadzić piony ponad dach. Zawory napowietrzające są zawodne: jeśli podczas eksploatacji utracą szczelność, do pomieszczeń zaczną napływać wyziewy z kanalizacji. Stosowanie zaworów napowietrzających jest dopuszczalne, ale lepszym rozwiązaniem jest zawsze wyprowadzenie pionu ponad dach.
Przejścia przez ściany i stropy. Przejścia rur wykonuje się zawsze prostopadle do przegród – przez umieszczone w nich tuleje o średnicy około 3 cm większej od tych rur. Na tuleje najczęściej używa się rur z tworzywa, a wolną przestrzeń wypełnia trwale elastycznym materiałem – wełną mineralną, silikonem itp., aby przez przejścia instalacji nie przenikały dźwięki.
Uwaga!Połączenia rur trzeba rozmieszczać tak, by nie wypadały w grubości ścian ani stropów.
Ciąg dalszy artykułu w Budujemy Dom "Dom Polski" 2010
