1. Podłączenie i rozprowadzenie kanałów dystrybuujących powietrze
Kanały dystrybuujące gorące powietrze, aby mogły zapewnić wystarczający przepływ powietrza, muszą mieć odpowiednie wymiary. I tak kanały okrągłe powinny mieć średnicę minimum 80 mm, wymiary kanałów prostokątnych to 50 × 150 mm.
Stosuje się różne rodzaje rur tworzących kanały dystrybuujące, oto najpopularniejsze:
- aluminiowe typu flex
- z płaszcza aluminiowo-poliestrowego wzmocnionego spiralnie stalowym drutem
Obydwa typy rur zwinięte są w harmonijkę - co znacznie ułatwia ich transport i ewentualne przechowywanie. Rury są elastyczne - dzięki temu można je rozciągać i w łatwy sposób zmieniać trasę przebiegu instalacji. Rury poprowadzone w pomieszczeniach nieogrzewanych, np. na nieużytkowym poddaszu, trzeba zaizolować otuliną z wełny mineralnej - aby nie dochodziło do strat ciepła.
W ofercie producentów są także gotowe rury ocieplone. Izolacja - wełna pokryta płaszczem aluminiowo-poliestrowym - chroni stykające się z rurami elementy przed nadmiernym nagrzewaniem się, jest także izolacją akustyczną, ograniczającą przenikanie do wnętrz mieszkalnych szumów i drgań z instalacji.
- sztywne o przekroju prostokątnym lub owalnym. Rury te można prowadzić np. w warstwie podkładów podłogowych.
Sposoby ułożenia rur dystrybuujących ciepłe powietrze zależnie od powierzchni, na jakiej są układane:
- na stropach z pustaków można wykorzystać kanały w tych pustakach do ułożenia rur - możliwe jest ulokowanie tam rur o średnicy 12-14 cm. Będzie to wymagać rozkucia miejsc ich wylotów i zabezpieczenia na czas betonowania;
- w pomieszczeniach z sufitem podwieszanym rury można rozprowadzać nad nim. Nie mogą one jednak leżeć na konstrukcji stelaża, bo to spowodowałoby miejscowe przegrzewanie płyt sufitowych i mogłoby doprowadzić do rozchodzenia się szumów związanych z przepływem powietrza;
- w domach już wykończonych rury rozprowadzające ciepłe powietrze najłatwiej ułożyć po wierzchu ścian i obudować płytami gipsowo-kartonowymi.
2. Montaż wentylatora i filtra
Wentylator tłoczący gorące powietrze można zamontować na dwa sposoby: na doprowadzeniu powietrza do kominka - wtedy wtłacza je do obudowy wkładu kominkowego (tzw. turbina zimna), montuje się go w dolnej części obudowy kominka, na wylocie powietrza gorącego (tzw. turbina gorąca).
Pierwszy sposób montażu jest możliwy jedynie wtedy, gdy obudowa jest w 100% szczelna. Inaczej wtłaczane powietrze wydostanie się na zewnątrz. Ponadto wkład musi więc mieć zamykane otwory cyrkulacji powietrza - nie wszystkie modele spełniają ten warunek.
Drugi sposób montażu wykorzystuje się znacznie częściej. Wentylator umieszcza się wówczas w takim miejscu, aby zapewnić do niego łatwy dostęp - w razie konieczności ewentualnych napraw i jednocześnie tam, gdzie nie będzie przeszkadzał hałas, jaki wydaje podczas pracy.
Zazwyczaj montuje się go zatem na strychu, poddaszu lub w okapie kominka z dostępem od tyłu. Przy takiej lokalizacji ogrzane powietrze zasysane jest jedną rurą zbiorczą z obudowy kominka i dopiero na wylocie z wentylatora montuje się rozdzielacz kierujący strumienie powietrza do poszczególnych pomieszczeń.
Można też - chociaż jest to rozwiązanie bardziej hałaśliwe - zamiast jednego centralnego wentylatora zastosować kilka mniejszych zamontowanych bezpośrednio na wylocie powietrza do pomieszczenia.
3. Montaż przepustnic
Ilość ciepłego powietrza, które ma być dostarczone do poszczególnych pomieszczeń, określa się poprzez odpowiednie ustawienie przepustnic. Te montuje się na poszczególnych odnogach systemu orurowania. Tworzą je obrotowe klapki umieszczone w rurach. Połączone są z elastycznymi cięgnami, umożliwiając zmniejszenie bądź zwiększanie przepływu powietrza. W ten sposób można dostosowywać temperaturę powietrza, jaką chcemy uzyskać w danym pomieszczeniu.
4. Wyloty ciepłego powietrza oraz montaż kratek i anemostatów
Wyloty ciepłego powietrza najlepiej robić w pobliżu okien - gwarantuje to równomierny rozkład temperatury w pomieszczeniu - na suficie, górnej części ścian lub przy podłodze. Ostatnie rozwiązanie daje korzystny rozkład temperatury podobny do tego, jaki uzyskuje się przy ogrzewaniu podłogowym. Wyloty mogą być zakończone kratkami lub anemostatami - nawiewnikami z regulowaną szczeliną.
współpraca Adam Szpakowski
Dodaj komentarz