Odpowiedź eksperta: To najpopularniejszy rodzaj przydomowej oczyszczalni. Można je stosować, jeśli są spełnione następujące warunki:
- odległość pomiędzy studnią a najbliższym przewodem rozsączającym ścieki wynosi co najmniej 30 m (na małych działkach to niemożliwe);
- zwierciadło wód gruntowych znajduje się przynajmniej 1,5 m poniżej rur drenarskich. Rury drenażu rozsączającego układa się na głębokości 0,6–1,2 m od powierzchni. A więc wody gruntowe muszą znajdować się na głębokości co najmniej 2,1–2,7 m. Jeśli poziom wód gruntowych jest zbyt wysoki, to trzeba wykonać nasyp, zwany kopcem filtracyjnym, w którym prowadzi się rury drenarskie. Wówczas potrzebna jest pompa spiętrzająca (podnosząca) ścieki;
- grunt powinien być przepuszczalny (piaszczysty). Jeśli jest ciężki, gliniasty, należy wymienić ziemię wokół rur. Nazbyt przepuszczalny grunt, np. rumosz skalny, także jest niekorzystny, bo ścieki przebywają zbyt krótko w strefie bogatej w tlen i nie ulegają rozkładowi;
- w miejscach przebiegu rur drenarskich nie wolno sadzić roślin o głębokim systemie korzeniowym, bo korzenie obrosłyby lub uszkodziły rury.
W przeciętnych warunkach gruntowych, na jednego mieszkańca potrzeba ok. 15 m ciągu rur drenarskich.
Ścieki z domu najpierw trafiają do osadnika gnilnego, gdzie wytrącają się z nich zanieczyszczenia stałe. Można go umieścić nawet bezpośrednio przy budynku, jednak pod warunkiem, że będzie wentylowany za pośrednictwem najbliższego pionu kanalizacyjnego, którego wylot znajdzie się co najmniej 0,6 m powyżej górnej krawędzi okien i drzwi zewnętrznych. Minimalna pojemność osadnika to 2 m3.
Kolejny element to studzienka rozdzielcza, zasilająca ciągi drenarskie. Przez perforowane ścianki rur ścieki przesączają się stopniowo do gruntu, gdzie są rozkładane przez bakterie. Dla zapewnienia swobodnego przepływu ścieków, rury układa się z niewielkim spadkiem 1–3% w kierunku przepływu. Długość jednego drenu nie powinna przekraczać 20 m. Na ich końcu montuje się pionowe rury wentylacyjne, by zapewnić napowietrzenie. Rur drenarskich, zwykle o średnicy ok. 100 mm, nie umieszcza się bezpośrednio w gruncie, lecz w warstwie żwiru lub tłucznia; zapobiega to zamuleniu (zatkaniu) drenów. Jednak zwykle po ok. 10 latach dreny wymagają odkopania i oczyszczenia.
Prawidłowe wykonanie oczyszczalni z drenażem wymaga doświadczenia i staranności oraz koniecznie sprawdzenia warunków gruntowo-wodnych na działce, bo praktycznie cały proces oczyszczania odbywa się w gruncie.
|
| Główne zalety oczyszczalni z drenażem to prosta budowa i niska cena. Jednak można ją wykonać tylko przy sprzyjających warunkach gruntowo-wodnych |
Redakcja BD
Dodaj komentarz