Wiele domów nie spełnia obecnie standardów izolacyjności termicznej. Dotyczy to przede wszystkim budynków wzniesionych 20–30 lat temu i starszych, kiedy maksymalna dopuszczalna w przepisach izolacyjność cieplna była znacznie niższa, niż obecnie. W latach 60. wartość współczynnika przenikania ciepła ścian U wynosiła 1,16 W/(m2.K), trzy dekady temu – 0,75 W/(m2.K), a obecnie jest to 0,25 W/(m2.K). Dla porównania, izolacyjność obustronnie otynkowanej (2×2 cm) ściany z pełnej cegły o grubości 25 cm, po uwzględnieniu oporów przejmowania ciepła, wynosi ok. 1,84 W/(m2.K). Żeby osiągnąć wymagania polskich przepisów, taką przegrodę należałoby ocieplić 15-centymetrową warstwą styropianu lub wełny mineralnej o współczynniku przewodności cieplnej λ równym 0,04 W/(m.K).
Analiza energetyczna budynku
Aby termomodernizacja była inwestycją opłacalną, nie wystarczy jednak przykleić warstwy styropianu lub wełny. Prace remontowe należy poprzedzić zleceniem wykonania audytu energetycznego budynku i dopiero potem dobrać optymalny sposób ocieplenia. Jego częścią jest badanie termowizyjne domu. Taka usługa nie jest droga, a pozwoli skutecznie wykryć miejsca, przez które ucieka najwięcej ciepła. Badanie polega na obserwowaniu przez kamerę termowizyjną promieniowania podczerwonego, emitowanego przez obiekt. Przeprowadza się je podczas sezonu grzewczego – różnica temperatury wewnątrz i na zewnątrz budynku musi wynosić co najmniej 15ºC. Efektem są termogramy – zdjęcia przedstawiające rozkład temperatur w różnych brawach (najczęściej kolory ciemne pokazują niskie, a jaśniejsze – wyższe temperatury). Firma przeprowadzająca badanie może też sporządzić raport, zawierający opis pomiarów wraz z wnioskami.
Badanie jest przydatne do przygotowania projektu termomodernizacji domu, w którym architekt określa odpowiedni materiał izolacyjny oraz technologię ocieplenia przegród. Poniżej opisujemy najpopularniejsze sposoby termomodernizacji ścian.
Norbert Skupiński
fot. Rockwool
