Taras

(fot. DLH)

Przyczyny uszkodzeń

Pęknięcia lastryka. Mogą być spowodowane złym wykonaniem konstrukcji płyty tarasowej lub niestabilnym jej oparciem. Niewystarczajaco sztywne podłoże może powodować uginanie się płyty tarasowej, które z kolei może powodować pęknięcia płyt lastryka. Uszkodzenia mogą też powstać wskutek niewłaściwego wykonania albo braku dylatacji.

 

Pęknięcia płytek. Jeśli przebiegają wzdłuż jednej dłuższej linii, wskazują na uszkodzenia konstrukcji tarasu lub na brak dylatacji. Rysy na pojedynczych płytkach świadczą o tym, że spoiny między płytkami są zbyt wąskie lub pod powierzchnią płytek nie ma kleju.

 

Kruszenie się płytek. To dowód, że użyto materiału nasiąkliwego i nieodpornego na mróz. Kiedy nasiąknięte wodą płytki zamarzają, zawarta w porach woda, zwiększając swoją objętość, rozsadza ich strukturę, wskutek czego po kilku cyklach zamarzania i rozmarzania dochodzi do ich zniszczenia.

 

Odpadanie okładziny. Najczęściej jest skutkiem zamarzania wody, która napłynęła pod nie przez niewłaściwie wykonane spoiny między płytkami. Jest to też dowód na to, że przestrzeni pod płytkami nie wypełniono klejem. Po wielokrotnym zamarzaniu i odmarzaniu doprowadza to do odspojenia się ich od podłoża. Z czasem proces ten może objąć nie tylko warstwę mocującą płytki, ale również podłoże betonowe, jeśli nie zostało odpowiednio uszczelnione.

 

Opisane uszkodzenia można starać się naprawiać doraźnie, czyli tylko w miejscach, w których się pojawiły. Niestety, najprawdopodobniej w dość krótkim czasie trzeba będzie i tak wyremontować całą okładzinę tarasu. Jeśli pod tarasem dodatkowo występują przecieki, remont nie może polegać jedynie na ułożeniu nowej okładziny, ale również na wykonaniu nowej izolacji wodoszczelnej oraz – jeśli trzeba – ocieplenia.

Remont generalny

Stare tarasy zwykle są tak zniszczone, że wymagają usunięcia nie tylko okładziny, ale często także jastrychu i izolacji. Zwykle w takiej sytuacji wszystkie warstwy wykonuje się od nowa, czyli tak samo jak podczas budowy nowego tarasu. Ich układ i kolejność zależą od tego, czy taras wymaga ocieplenia.

 

Taras nieocieplony. Na płycie konstrukcyjnej układa się kolejno: warstwę spadkową (z ukształtowanym spadkiem 1–2%), hydroizolację z papy podkładowej lub folii, warstwę dociskową z betonu, hydroizolację podpłytkową z tzw. płynnej folii i na końcu zaprawą elastyczną przykleja się płytki.

 

Uwaga! Płytki ceramiczne można układać bezpośrednio na warstwie dociskowej, jeśli na podłożu znajdzie się warstwa wodoszczelna (np. z folii w płynie) gwarantująca dobrą przyczepność zaprawy klejowej.

 

Taras ocieplony. Podobnie jak na tarasie nieocieplonym, na płycie konstrukcyjnej układa się warstwę spadkową i na niej – hydroizolację z papy podkładowej lub folii. Na hydroizolacji układa się ocieplenie – np. z płyt styropianowych odmiany EPS 100-038 (dawniej FS 20) lub z polistyrenu ekstrudowanego, który wprawdzie jest nieco droższy, za to niemal nienasiąkliwy. Na ociepleniu trzeba ułożyć folię zapobiegającą wnikaniu betonu w styki płyt ociepleniowych, warstwę dociskową z jastrychu i hydroizolację podpłytkową oraz okładzinę z płytek.

 

Uwaga! Warstwa dociskowa układana na ociepleniu powinna być oddylatowana od ścian budynku (np. paskiem styropianu). Grubość tej warstwy w najcieńszym miejscu musi wynosić co najmniej 4 cm. Popularny do niedawna sposób izolowania tarasów polegał na ułożeniu dwóch warstw papy, między którymi znajdowała się posypka poślizgowa z talku lub drobnego kruszywa. Obecnie zamiast papy często stosuje się płaskie folie izolacyjne. Wymagany docisk zapewnia betonowy jastrych, będący jednocześnie podłożem pod okładzinę tarasu.

 

Joanna Dąbrowska

Pełna wersja artykułu: Taras