Posadzki

(fot. Quick-Step)

Materiałów jest naprawdę dużo, więc można i warto dobrać je do przeznaczenia pomieszczeń. Do tego, jak często się z nich korzysta, czy wchodzi się do nich w butach, czy tylko w obuwiu domowym, czy posadzka będzie tam narażona na zachlapywanie. Trzeba też sprawdzić, na jakim podłożu da się ułożyć wybrany materiał.

Płytki ceramiczne

Podłożem do układania płytek powinien być jastrych, którego powierzchnię trzeba najpierw zagruntować. Jeśli potrzebna jest izolacja przeciwwigociowa, można zastosować tzw. płynną folię.

 

Z płytek ceramicznych można ułożyć praktyczne i ładne posadzki nie tylko w kuchniach, łazienkach czy pralni, ale też w holu wejściowym i salonie, szczególnie jeśli ten ostatni połączony jest z tarasem. Będzie można wtedy bez obawy wchodzić w obuwiu na obcasach i nie martwić się o piasek wnoszony do domu z ogrodu. Takie posadzki będą łatwe do utrzymania w czystości. Szczególnie docenimy to, jeśli w domu są małe dzieci.

 

Oprócz tego, że płytki mają nam się podobać i pasować do wnętrza, ważne są ich cechy użytkowe: czy nie są zbyt kruche, a po umyciu – śliskie, czy się nie ścierają albo czy nie za łatwo się plamią... Aby to wszystko ocenić, trzeba zwrócić uwagę na następujące parametry.

 

Ścieralność. O tym, czy płytki będą dostatecznie odporne na intensywne użytkowanie (np. w holu), informuje klasa ich ścieralności: im wyższa, tym wolniej ścierać się będzie powierzchnia płytek. Klas jest pięć, z czego do domów jednorodzinnych przeznaczone są trzy pierwsze. Oto wskazówki ich doboru zależnie od intensywności użytkowania pomieszczeń:

 

Klasa I – pomieszczenia, do których wchodzi się w butach o miękkiej podeszwie lub boso, a więc posadzki w nich nie są narażone na ścieranie przez piasek ani błoto: pokoje i łazienki, do których nie ma bezpośredniego wejścia z zewnątrz.

 

Klasa II – pomieszczenia, po których chodzi się w obuwiu domowym lub butach, w związku z czym posadzki w nich są narażone na nieznaczne ścieranie: pomieszczenia dzienne z wyjątkiem kuchni, strefy wejścia i pomieszczeń narażonych na duży ruch.

 

Klasa III – pomieszczenia o średnim natężeniu ruchu, po których chodzi się w butach z normalnymi podeszwami, a więc na posadzkę wnosi się piasek i błoto: kuchnia, hol, korytarz.

 

Odporność na zaplamienie. Ta cecha zależy od struktury płytek i gładkości ich powierzchni. Odporność na zaplamienie określa się w skali od 1 do 3, po przeprowadzeniu prostego testu. Na powierzchnię licową płytki wylewa się kawę, olej z oliwek, colę, czerwone wino, czarną pastę do butów, niebieski albo czerwony atrament lub kładzie palący się papieros. Po 24 godzinach sprawdza się, jakie plamy pozostały na płytce; przyporządkowuje się płytkę do jednej z trzech klas (tab. 1).

 

Aleksandra Kuśmierczyk

Ciąg dalszy artykułu w wydaniu papierowym miesięcznika Budujemy Dom 4/2011