Kotły gazowe

(fot. Vaillant)

Wybór konkretnego nośnika energii sprawia, że trzeba będzie spełnić określone wymagania formalne związane z przyłączem oraz techniczne określające miejsce montażu kotła (kotłowni) oraz zbiornika na paliwo.

 

Gaz płynny

Gaz płynny jest sprzedawany i magazynowany w stanie skroplonym, stąd jego nazwa. Korzystanie z niego nie różni się od korzystania z gazu ziemnego – służą do tego te same (lub przezbrojone) urządzenia grzewcze (kotły, kuchnie, podgrzewacze wody).

 

Formalności. Ogrzewanie domu gazem płynnym wymaga zgłoszenia w starostwie powiatowym budowy instalacji zbiornikowej. Typowe zbiorniki do domowych instalacji grzewczych, o mocy mniejszej niż 50 kW, mają pojemność zaledwie 2,7 m³ i na ich budowę nie jest wymagane pozwolenie. Jeżeli dla naszej działki nie istnieje aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, należy wystąpić do gminy o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Jeśli plan istnieje, wówczas trzeba uzyskać z urzędu gminy warunki zabudowy zbiornika i przyłącza gazowego. W tym celu należy złożyć wniosek wraz z mapą geodezyjną do celów informacyjnych, z naniesioną lokalizacją zbiornika.

 

Dopiero na podstawie uzyskanych warunków zabudowy można wykonać projekt instalacji, który trzeba dołączyć do zgłoszenia budowlanego. Jeśli w ciągu 30 dni od daty zgłoszenia nie otrzymamy decyzji administracyjnej o jego odrzuceniu, możemy przystąpić do prac.

 

Miejsce na zbiornik. Zbiornik z gazem płynnym umieszcza się na zewnątrz budynku. Może stać na powierzchni terenu, można go też zakopać, jeśli nie ma przeciwwskazań ze względu na wysoki poziom wód gruntowych. Zbiornik wraz z przewodem, którym gaz będzie dopływał do budynku (przyłączem), jest traktowany jako osobna instalacja wykonywana niezależnie od instalacji znajdujących się w domu.

 

Dostawca gazu. Najczęściej zbiornik dzierżawi się lub wypożycza od dystrybutora gazu. Po podpisaniu umowy dostawca zleca uprawnionej osobie wykonanie projektu instalacji zbiornikowej, dostarcza zbiornik i podłącza go do instalacji wewnętrznej w budynku. Inwestor zwykle pokrywa jedynie część kosztów instalacji: 1000– 2000 zł, resztę bierze na siebie dystrybutor. Podpisując umowę, zobowiązujemy się do ponoszenia kosztów dzierżawy i eksploatacji zbiornika oraz do tego, że w zamian za niską cenę instalacji zbiornikowej zamówimy określoną ilość gazu u właściciela zbiornika. Jeśli zechcemy zrezygnować z kupowania gazu od tego dostawcy, w okresie obowiązywania umowy, będziemy musieli zapłacić karę na pokrycie kosztów instalacji zbiornika lub zwrócić uzyskany rabat.

 

Joanna Dąbrowska

Ciąg dalszy artykułu w wydaniu papierowym miesięcznika Budujemy Dom 6/2011