Płytę gipsowo-kartonową wymyślono równo sto lat temu w Stanach Zjednoczonych. W stosowanym tam systemie lekkiej zabudowy, drewniany stelaż ścian wewnętrznych pokrywano kilkoma warstwami gipsu. W 1916 r. firma United States Gypsum Company wprowadziła na rynek płytę, w której gips wprasowano między dwie warstwy papieru. Kiedy podczas II wojny światowej na rynku zabrakło powołanych do armii budowlańców, łatwy w obróbce i montażu produkt zyskał wielką popularność.
JAKA PŁYTA?
Płyta gipsowo-kartonowa ma najczęściej 120 cm szerokości i długość od 2 do 3 m (2; 2,40; 2,60; 3 m).
Podstawowa grubość płyty to 12,5 mm – te najlepiej nadają się na ścianki działowe i podwieszane sufity. Płyty mogą być cieńsze, np. takie o grubości 6,5 mm – zbrojone dodatkowo włóknem szklanym – służą do wykonywania zabudowy łukowej, i grubsze – 15, 25 mm – te zwiększają sztywność konstrukcji, na której zamocujemy np. okładziny ceramiczne, miskę WC.
Płyty g-k dzielą się na kilka rodzajów. Najpopularniejsze są płyty typu A (starsze oznaczenie GKB) do stosowania w pomieszczeniach suchych, w których wilgotność nie przekracza 70%. Do pomieszczeń mokrych, takich jak łazienka czy kuchnia, przeznaczone są płyty o zwiększonej odporności na wilgoć H2 (GKBI). Te mogą być stosowane przy wilgotności dochodzącej okresowo (nie dłużej niż 12 godzin na dobę) do 85%, ale nie są odporne na bezpośrednie działanie wody! Rozpoznamy je bez trudu – zazwyczaj są zielone. Płyty typu F (GKF) mają podwyższoną odporność ogniową – sprawdzą się np. przy obudowie kominka. Tu ważna uwaga – wszystkie płyty gipsowo-kartonowe są niepalne. Są też jeszcze odporne na ogień i wilgoć płyty FH2 (GKFI).
Swą popularność karton-gipsy zawdzięczają łatwej obróbce i prostemu oraz względnie niebrudzącemu montażowi. A także gładkiej i równej powierzchni, która jest dobrym podłożem pod wszelkiego rodzaju materiały wykończeniowe – od płytek ceramicznych po farby i tapety.
Janusz Werner
FOT. KNAUF
