Po przejściu na emeryturę, Grażyna marzyła o spożytkowaniu schedy po rodzicach i przeniesieniu się na wieś. W mieście trzymały ją jednak wnuki (trzej chłopcy), którymi często się zajmowała. Syn Piotr i synowa Joanna znali pragnienia mamy i z wdzięczności za jej oddanie i wsparcie, zaproponowali zbudowanie na rodzinnej ziemi wspólnego domu. Mieli również pomysł, komu zlecą jego zaprojektowanie. Nie mógł tego zrobić nikt inny, jak brat Joanny, z wykształcenia architekt.
Seniorka zgodziła się na wszystkie pomysły! Oni sami natomiast najbardziej byli zadowoleni z faktu, że mieszkając pod jednym dachem z seniorami, za jakiś czas pewnie będą mogli odwzajemnić im uzyskiwaną obecnie pomoc. Z radością rozpoczęli planowanie domu. Najpierw jednak przeanalizowali tryb życia członków rodziny.
PROJEKTOWANIE Z BRATEM ARCHITEKTEM I JEGO KOLEGAMI
Jakie wytyczne przekazali autorom projektu? Dwukondygnacyjny budynek musiał mieć dwie niezależne strefy mieszkalne, wyposażone w oddzielne instalacje i urządzenia. Chcieli, żeby przestrzeń dla seniorów rozciągała się na parterze i miała połączoną strefę dzienną, a przy niej - aż trzy sypialnie i dwie łazienki (minikawalerka, czyli pokój z własną łazienką i zewnętrznym wyjściem potrzebny był dla brata Grażyny, który powiększył liczbę lokatorów - po jego niedawnej śmierci pokój wykorzystują goście).
Seniorka poprosiła jeszcze o zaplanowanie przy kuchni spiżarni, bo w poprzednim mieszkaniu jej brakowało. Przestrzeń dla młodszych pokoleń mogła zajmować pozostałą część parteru oraz całe poddasze. Architekci pracowali pełną parą! Wskutek tego, zanim właściciele skierowali do realizacji obecną wersję projektu, rozważali 3 inne.
Lilianna Jampolska
