Obecnie powszechnie uważa się, że ciepła, ogrzewana posadzka zapewnia najwyższy komfort w każdym pomieszczeniu. Nie zawsze jest to jednak prawdą i nie każdemu inwestorowi taki rodzaj ogrzewania odpowiada. Nie w każdym domu, ze względów technicznych, da się podłogówkę ułożyć i nie zawsze jest to ekonomicznie uzasadnione. Poza tym – ze względu na dużą bezwładność cieplną – trudniej podłogówką się steruje i niemożliwe jest szybkie ogrzanie wnętrz po długiej nieobecności i wyłączeniu ogrzewania.
W większości domów montuje się więc grzejniki ścienne, które oddają ciepło poprzez konwekcję i promieniowanie, ogrzewając pomieszczenia efektywnie i równomiernie. Ich mała pojemność wodna oraz mała masa grzejników wypełnionych wodą gwarantują małą bezwładność cieplną i dużą powierzchnię wymiany ciepła, które z kolei umożliwiają efektywną pracę grzejników w szerokim zakresie temperatury czynnika grzewczego. Dzięki montowanym na grzejnikach termostatom, łatwiej jest sterować grzejnikami niż podłogówką – ich temperatura zmienia się szybko, dopasowując do chwilowego zapotrzebowania na ciepło (reagują na zyski ciepła w pomieszczeniu i obniżają temperaturę grzania), a to oznacza oszczędność energii, a zatem mniejsze wydatki na ogrzewanie domu.
Obecnie produkowane grzejniki ścienne mogą współpracować też z niskotemperaturowymi źródłami ciepła stosowanymi w budownictwie energooszczędnym, takimi jak kotły kondensacyjne i pompy ciepła. Niektóre grzejniki mają układ wodny skonstruowany z miedzi, nadają się więc do każdego typu instalacji c.o. Są odporne na korozję i na zmiany ciśnienia w instalacji, co znacząco wydłuża czas ich eksploatacji. Część grzejników ściennych może również pracować w układach otwartych, np. z kominkiem z płaszczem wodnym. Instalacja rozprowadzająca czynnik grzewczy może być wykonana także z miedzi lub z rur wielowarstwowych z tworzyw sztucznych.
Joanna Dąbrowska
fot. Verano
