Przez lata należytą wymianę powietrza w budynkach mieszkalnych zapewniały systemy wentylacji grawitacyjnej. Wentylacja taka, zwana też naturalną, wykorzystuje przede wszystkim zjawisko zwane efektem kominowym – powstawanie ciągu powietrza w kanale wentylacyjnym na skutek różnicy gęstości powietrza zewnętrznego i wewnętrznego. Tak naprawdę mało kto zdaje sobie sprawę, jak wiele powietrza wylatuje z domu przez kanały wentylacyjne. W przypadku typowego, niewielkiego domu jednorodzinnego jest to co najmniej 200 m3/h – tak przynajmniej stanowią normy prawa (por. ramka). A to oznacza, że w sezonie zimowym, kiedy to działanie wentylacji grawitacyjnej jest najefektywniejsze (bo największa jest różnica temperatur w domu i na zewnątrz), musimy ogrzać taką właśnie ilość zimnego powietrza do temperatury wymaganej w pomieszczeniach mieszkalnych.
Straty ciepła z tego wynikające, szacowane przed laty na 20 do 40 proc. całkowitego zapotrzebowania energetycznego budynku, traktowano do niedawna jako zjawisko nieuniknione. Sytuacja zmieniła się jednak diametralnie, kiedy zaczęliśmy skutecznie ograniczać straty energii w naszych domach. Ocieplanie ścian i dachów, stosowanie coraz lepszych okien i inne tego rodzaju zabiegi wydatnie ograniczyły ucieczkę ciepła przez przegrody zewnętrze, a w wyniku tego udział ciepła traconego bezpowrotnie przez kanały wentylacyjne zwiększył się do poziomu 50–60 proc. Stało się jasne, że ograniczenie strat wentylacyjnych może przynieść znacznie więcej niż dalsza poprawa termoizolacyjności budynku.
Adam Jamiołkowski
fot. Pro-Vent
