Od zewnątrz dom wygląda jak gotowy. Instalacje oplatają go wewnątrz. Okna i drzwi osadzone. Ale ściany i sufity od wewnątrz w stanie takim, w jakim murarz zostawił...
Wykończenie ścian i sufitów ma znaczenie nie tylko estetyczne. Chodzi też o nadanie im odpowiednich właściwości użytkowych. Przynajmniej o to, żeby się z nich nie pyliło i nie stanowiły trudnej do czyszczenia przechowalni kurzu. Dlatego warto czymś powlec nawet surowy mur z cegieł, jeśli się zdecydujemy na tak wystylizowane wnętrze. Zresztą, zazwyczaj będzie to tylko jedna ściana lub wręcz jej fragment. Resztę trzeba wykończyć inaczej – choćby ze względów estetycznych; ten mur pełnej urody nabierze raczej dopiero w zestawieniu z czymś kontrastującym, np. gładkim jasnym tynkiem.
Sposobów wykończenia wnętrz jest wiele. Dokonajmy przeglądu najpopularniejszych z nich.
TYNKI
Tynk (zwany też wyprawą) wewnętrzny nie zawsze służy jako samodzielne wykończenie ściany czy sufitu. Często tylko wyrównuje surową powierzchnię tej przegrody i stanowi podłoże do wykończenia właściwego. Do wyboru mamy tynki tradycyjne i nowoczesne cienkowarstwowe.
Tradycyjne wykonuje się z mas, powstałych przez zmieszanie lepiszcza mineralnego z piaskiem i wodą zarobową. Suchą mieszankę coraz rzadziej przygotowuje się na miejscu budowy. Znacznie wygodniej, a także taniej jest korzystać z gotowych mieszanek fabrycznych. Często zawierają one dodatkowe składniki, poprawiające robocze właściwości wyprawy: plastyczność, czas wiązania, utrzymywanie (retencję) wody zarobowej.
Najbardziej interesujące nas użytkowe właściwości tynku zależą od rodzaju spoiwa. I tak:
- wapienny – dobrze przepuszcza parę wodną i gromadzi ją, reguluje więc wilgotność powietrza, co w pomieszczeniu stwarza dobry mikroklimat. Ma jednak niską wytrzymałość mechaniczną, nie jest odporny na uderzenia;
- cementowo-wapienny, obecnie stosowany najpowszechniej, jest mniej paroprzepuszczalny, ale ma lepsze właściwości mechaniczne;
- cementowy, bardzo wytrzymały mechanicznie, ale o złej paroprzepuszczalności, we wnętrzach ma zastosowanie ograniczone;
- wapienno-gipsowy ma zadowalającą wytrzymałość mechaniczną, doskonale wpływa na mikroklimat. Daje powierzchnię bardzo gładką, pomieszczenie nabiera więc eleganckiego wyglądu. Nie nadaje się do pomieszczeń o podwyższonej wilgotności. Nie powinien mieć też kontaktu z elementami stalowymi (np. siatką podtynkową), mimo że wapno ogranicza korozyjne oddziaływanie gipsu;
- gipsowy – również daje powierzchnię bardzo gładką i tworzy korzystny mikroklimat. Można go jednak układać tylko w pomieszczeniach nie narażonych na działanie wilgoci;
- gliniany, gliniano-wapienny, gliniano-gipsowy i gliniano-cementowy – również wywierają korzystny wpływ na mikroklimat, mają zdolność wiązania kurzu i nieprzyjemnych zapachów (np. dymu papierosowego), a ponadto dobrze chłoną dźwięki. Jakiś czas temu zainteresowanie nimi zdecydowanie osłabło. Obecnie stały się dostępne w postaci gotowych suchych mieszanek, wobec czego ich popularność z powrotem rośnie.
Coraz więcej wypraw wytwarza się w wersji maszynowej, do nanoszenia na ścianę czy sufit za pomocą specjalnej pompy, co ułatwia i przyspiesza pracę. Wynajęcie urządzenia jednak sporo kosztuje (o kupieniu na potrzeby jednego domku nie warto nawet myśleć).
Ciąg dalszy artykułu w formacie pdf:
Pobierz wersję pdf: Przyjazne ściany wewnętrzne
