Wodę można pobierać z dwóch źródeł – z własnej studni bądź z wodociągu. W pierwszym wariancie nie musimy za nią płacić, lecz często wymaga ona uzdatniania, bo bez tego nie nadawałaby się do użytku. Dostarczana odpłatnie przez wodociągi woda co prawda musi spełniać normy, ale nierzadko jest niesmaczna lub zbyt twarda. W obu przypadkach – aby poprawić jej jakość – stosuje się filtrację, która usuwa z cieczy niepożądane substancje.
Problemy z wodą
Woda czerpana z własnego ujęcia na działce często zawiera związki żelaza i manganu. Są to typowe zanieczyszczenia spotykane w wodach podziemnych pochodzenia naturalnego. Objawem są zabarwienia armatury, a także rdzawy kolor cieczy. Przy wyższych stężeniach, zabrudzenia zmieniają również jej smak i zapach. Często spotykanym problemem jest też przekroczenie dopuszczalnych norm jodu amonowego, który nie ma organoleptycznych objawów. Tego typu przypadki występują głównie w miejscach hodowli zwierząt. W wodzie ze studni mogą się również pojawić drobnoustroje. Jest ich tym więcej, im płycej położone jest zwierciadło wody.
Problematyczna jest także zbyt twarda woda, zawierająca dużo wapnia i magnezu. Zmniejszają one skuteczność środków piorących, poza tym twarda woda zostawia osad na bateriach, w czajniku, w pralce i zmywarce. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2015 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, woda trafiająca do naszych kranów powinna mieć twardość odpowiadającą zawartości 60–500 mg/l węglanu wapnia (CaCO3), co odpowiada twardości 3,4–28 dH (stopni niemieckich). W Polsce dominuje woda średnio twarda i twarda, średnio miękka (3–7 dH) dostępna jest głównie na terenach położonych na południu kraju.
Jakość wody z wodociągu jest znacznie lepsza. Jest ona bowiem uzdatniana w zakładach oczyszczania wody i stale kontrolowana przez profesjonalne służby wodociągowe. Wielu użytkownikom przeszkadza jednak nie tylko jej twardość – jak w przypadku wody ze studni, ale także zapach i smak.
fot. Kludi
