|
| (fot. Schiedel) |
Kto chce się cieszyć urokiem wymarzonego kominka, musi mieć dobry, sprawny komin: odpowiednio duży w stosunku do wielkości paleniska i z ciągiem od 10 do 30 Pa.
Niegdyś przewody kominowe spełniały funkcje tylko przewodów dymowych. Jednak dziś, gdy powszechne stało się użytkowanie w gospodarstwach domowych paliw gazowych i płynnych, przewody kominowe odgrywają znacznie bardziej złożoną rolę.
Dym, spaliny czy powietrze
Naprawdę komin może stanowić zarówno obudowę kanałów dymowych i spalinowych, jak i przewodów wentylacyjnych, może też osłaniać rurę odpowietrzającą instalację kanalizacyjną, a nawet doprowadzać powietrze do palenisk typu zamkniętego.
Kanały dymowe służą do podłączenia do nich kotłów i kominków na paliwa stałe. Ich przekrój nie może być mniejszy niż 14x14 cm (a jeśli ma przekrój okrągły, średnica musi wynosić co najmniej 15 cm). Każde z urządzeń grzewczych musi być podłączone do oddzielnego kanału.
Kanały spalinowe służą do odprowadzania produktów spalania z gazowych lub olejowych urządzeń grzewczych. Przewodami spalinowymi nazywane są również kanały odprowadzające powietrze z okapów kuchennych.
Przekrój kanałów murowanych nie może być mniejszy niż 14x14 cm, a średnica stalowego wkładu kominowego musi wynosić co najmniej 12 cm. Wewnętrzna powierzchnia kanału, w którym może wykraplać się woda ze spalin, powinna być odporna na agresywne oddziaływanie kondensatu – płynu o właściwościach żrących, który powstaje w wyniku rozpuszczania się substancji zawartych w spalinach w wodzie wykraplającej się w kominie.
Kanały wentylacyjne służą do odprowadzania z domu zanieczyszczonego powietrza. Ich przekrój nie powinien być mniejszy niż 160 cm2, a najmniejszy wymiar kanału to 10 cm. Kanał wentylacyjny może odprowadzać powietrze tylko z jednego pomieszczenia. Najczęściej kanały są prowadzone w jednym kominie.
Typ komina oraz przekroje jego kanałów podawane są w projekcie budowlanym. Jeśli komin ma służyć do odprowadzania produktów spalania, przystosowuje się go do rodzaju urządzenia grzewczego, które będzie do niego podłączone. Jeśli będzie to:
- kocioł gazowy lub olejowy, przepisy wymagają, aby komin odprowadzający spaliny zawierające parę wodną, która może wykraplać się wewnątrz kanału, był wyposażony we wkład odporny na korozyjne oddziaływanie kondensatu. Niska temperatura spalin (poniżej 100°C) odprowadzanych z tych kotłów sprzyja bowiem skraplaniu się pary wodnej, dlatego ta część komina, która będzie się stykać ze spalinami, musi być wykonana ze stali lub ceramiki kwasoodpornej;
- kocioł na paliwa stałe to komin, do którego odprowadzany będzie dym, nie musi być chroniony przed kondensacją pary wodnej, ale warto wyposażyć go we wkład z rur ceramicznych lub rur stalowych, co ułatwi czyszczenie wnętrza kanału dymowego oraz zapobiegnie pojawianiu się brunatnych wykwitów na zewnętrznej stronie komina, gdy substancje smoliste przenikną przez jego ścianki;
- kominek najczęściej podłącza się do osobnego komina z kanałem dymowym i wentylacyjnym, których przekrój powinien być dostosowany do powierzchni paleniska (komiki z otwartą komorą spalania) lub mocy grzewczej wkładu (kominki z wkładem).
Materiał na komin
Komin można zbudować tradycyjnie – z cegły lub też wykorzystać elementy prefabrykowane, ale wybór powinno się uzależnić od jego lokalizacji. Jeśli został zaprojektowany w ścianie nośnej, to lepiej postawić go z cegły – unikniemy wtedy problemów związanych z oparciem stropu. W domu o lekkiej konstrukcji szkieletowej lub gdy komin zaprojektowano jako wolno stojący, wygodniej będzie postawić go z gotowych elementów. Warto jednak pamiętać, że cienkie ścianki kominów prefabrykowanych, wstawionych np. w ściany działowe, nie zapewniają dobrej izolacji akustycznej i mogą przenosić uciążliwe hałasy, np. z sąsiedniego pomieszczenia, gdzie zamontowano hydrofor.
Kominy murowane
Jeśli w tradycyjnym kominie mają być kanały dymowe, to należy go wybudować z pełnych cegieł ceramicznych. Komin, który będzie zawierał wkład kominowy na spaliny lub same kanały wentylacyjne, można postawić również z innych materiałów, np. cegieł silikatowych lub pustaków wentylacyjnych.
Ze względu na znaczny ciężar kominy murowane wymagają oparcia na solidnym fundamencie. Mogą być budowane jako wolno stojące, tzn. niezwiązane z konstrukcją domu. Jako wbudowane w ścianę nośną, będą oparciem dla stropu, dlatego muszą gwarantować wymaganą nośność, a konstrukcja stropu nie może zmniejszyć przekroju przebiegających w kominie kanałów. Wznosząc je, trzeba zapewnić konstrukcyjne przewiązanie komina ze ścianą nośną, polega to na zazębianiu się tych elementów co kilka warstw.
Ze względu na wymiary cegieł oraz ich układ w poszczególnych warstwach, kanały w kominach ceglanych mają wymiary 14x14 cm, 14x27 cm lub 27x27 cm. Ich układ może być jednorzędowy – wtedy szerokość komina wyniesie co najmniej 38 cm – lub dwurzędowy o szerokości 64 cm. Komin należy murować na pełne spoiny z użyciem zaprawy cementowo–wapiennej i trzeba starać się zapewnić możliwie gładką powierzchnię ścianek od wewnątrz. Wszystkie kanały prowadzi się od samego dołu komina, niezależnie od wysokości, na jakiej będą umieszczone wloty.
Ciąg dalszy artykułu w Budujemy Dom "Dom Polski" 2008
