- Czy klinkier wykorzystuje się do budowy komina na całej jego wysokości?
- Jakie są rodzaje okładzin klinkierowych?
- Jak murować z klinkieru?
- Czy wykonanie okładziny komina z płytek klinkierowych jest trudne?
Kominy z klinkieru: estetyka i funkcjonalność
Materiały klinkierowe słyną z imponującej wytrzymałości na ściskanie (klasy 35-65 MPa) i niskiej nasiąkliwości (poniżej 6%). Te cechy, w połączeniu z mrozoodpornością i odpornością na agresywne substancje chemiczne, czynią klinkier idealnym materiałem do budowy komina – przynajmniej w teorii.
W praktyce, ze względu na wysokie koszty, klinkier nie jest stosowany na całej długości trzonu komina. Znajduje zastosowanie jedynie w obudowie jego zakończenia wystającego ponad dach. Funkcja klinkieru ogranicza się więc do estetycznej elewacji prefabrykowanego komina z ceramicznymi lub stalowymi kanałami dymowymi. To rozwiązanie chroni klinkierową obudowę przed negatywnym wpływem produktów spalania.
Kształt i konstrukcja zakończenia komina zależą od jego przekroju, wysokości oraz rodzaju kanałów dymowych. Może ono przybierać formę murowanej konstrukcji z cegieł klinkierowych z wkładem ceramicznym lub stalowym, obmurówki z całych lub połówkowych cegieł klinkierowych, a także okładziny z płytek, jeśli komin jest prefabrykowanym zestawem z obudową.
Przygotowanie podłoża pod warstwę elewacyjną zależy od rodzaju komina i planowanej formy jego zakończenia. W przypadku dobudowy końcówki komina murowanego tradycyjnie z wkładem kominowym, dalsze wznoszenie powyżej dachu można kontynuować z wykorzystaniem cegły klinkierowej. Natomiast w przypadku komina systemowego, konieczne będzie wykonanie oparcia pod obmurówkę w postaci płyty żelbetowej poniżej dachu lub rozpoczęcie pracy od poziomu wzmocnionego stropu na najwyższej kondygnacji. Wyjątkiem jest okładzina z klejonych płytek klinkierowych, która nie wymaga specjalnego oparcia.
Klinkierowe zakończenie komina to nie tylko estetyczne dopełnienie dachu, ale również skuteczna ochrona prefabrykowanego komina przed czynnikami zewnętrznymi. Szeroki wybór form i kolorów klinkieru pozwala na dopasowanie wyglądu komina do stylu i charakteru budynku.
Asortyment okładzin klinkierowych
Cegły stanowią podstawę asortymentu materiałów klinkierowych. Dostępne są w standardowych lub nietypowych wymiarach, a także w wersji o połówkowej szerokości. Pod względem struktury wyróżnia się cegły perforowane (drążone), szczelinowe i pełne. Powierzchnie licowe mogą być jednolite i gładkie (angobowane lub szkliwione), cieniowane, drapane lub z widocznymi wtrąceniami kruszywa.
Z kolei płytki klinkierowe to wyroby przeznaczone do wykonywania okładzin ściennych imitujących obmurówkę ceglaną.
Struktura cegieł
Wybór struktury cegły ma kluczowe znaczenie z punktu widzenia jej technicznych właściwości, takich jak ciężar i zakres zastosowania. Cegły pełne tradycyjnie wykorzystywano do budowy nawierzchni drogowych i kanałów, a w niektórych publikacjach spotyka się zalecenia ich stosowania również do budowy kominów. Wynika to z przepisów budowlanych, które stawiają takie wymagania. Warto jednak pamiętać, że przepisy te dotyczą tradycyjnych kominów murowanych w całości, podczas gdy współcześnie cegły klinkierowe pełnią jedynie funkcję elewacyjnej obudowy. W związku z tym nie ma konieczności stosowania do tego celu ciężkich cegieł pełnych, które można zastąpić lżejszymi odmianami drążonymi, a zwłaszcza szczelinowymi. Należy jednak mieć świadomość, że ich trwałość może być nieco niższa w przypadku niezbyt starannego wymurowania.
Płytki klinkierowe
Płytki klinkierowe to wszechstronny materiał wykończeniowy, który pozwala na imitację tradycyjnej ceglanej okładziny na ścianach. Dostępne są w szerokiej gamie kolorów, wzorów i formatów, co umożliwia dopasowanie ich do każdego stylu architektonicznego. Płytki klinkierowe są odporne na działanie czynników atmosferycznych, łatwe w montażu i pielęgnacji, co czyni je idealnym rozwiązaniem zarówno do wnętrz, jak i na zewnątrz.
Murowanie z klinkieru: krok po kroku
Przy wznoszeniu murów i okładzin z klinkieru należy zachować szczególną staranność w układaniu i spoinowaniu. Klinkier o nieangobowanej powierzchni łatwo ulega trwałemu zabrudzeniu cementem, wapnem i klejami. Dlatego też powinien być przechowywany na fabrycznie ofoliowanych paletach. Wyroby klinkierowe, mimo dużej wytrzymałości, są kruche i podczas nieostrożnego transportu mogą ulec uszkodzeniu. Wyszczerbione krawędzie negatywnie wpływają na estetykę obmurówki.
Do murowania klinkieru należy stosować wyłącznie specjalne zaprawy dedykowane temu materiałowi. Zawierają one dodatki, m.in. tras, które eliminują ryzyko powstawania wykwitów solnych. Do budowy obudowy wkładów kominowych stosuje się cegły pełnowymiarowe, natomiast w przypadku obmurówki kominów systemowych można z powodzeniem użyć tańszych cegieł połówkowych.
Murowanie klinkieru może odbywać się w jednym lub dwóch etapach. W pierwszym przypadku stosuje się barwną zaprawę, a spoiny kształtuje się po lekkim stwardnieniu wąską kielnią - spoinówką. Metoda dwuetapowa zakłada użycie tańszej, niebarwionej zaprawy nakładanej w takiej ilości, aby po wyciśnięciu nie wypływała poza obrys muru. Po kilku dniach wykonuje się spoinowanie barwną zaprawą o konsystencji wilgotnej ziemi, wciskając ją spoinówką w fugi.
Wymurowaną ściankę klinkierową należy chronić przed opadami przez kilka dni. Osłony powinny jednak zapewniać swobodny przepływ powietrza, umożliwiając twardnienie i wysychanie zaprawy. Wyrazistość barwy klinkieru można wzmocnić poprzez nałożenie preparatu impregnującego, który dodatkowo zabezpiecza cegły przed wchłanianiem wody, co z kolei zmniejsza ryzyko wystąpienia wykwitów solnych.
Okładziny z płytek klinkierowych na kominie
Okładziny z płytek klinkierowych to ekonomiczny sposób wykończenia zakończenia komina systemowego. Mogą być stosowane zarówno na obudowie z pustaków ceramicznych lub keramzytobetonowych, jak i na renowowanych kominach murowanych.
Technologia montażu płytek klinkierowych na kominie jest zbliżona do montażu zwykłych płytek ceramicznych. Należy jednak stosować wyłącznie elastyczne zaprawy klejowe o gęstej konsystencji, a do spoinowania – specjalne fugi umożliwiające nakładanie ich w postaci półsuchej.
Przed rozpoczęciem prac wykończeniowych konieczne jest zabezpieczenie podłoża przed wnikaniem wilgoci. W tym celu należy pokryć powierzchnię komina systemową zaprawą wodoszczelną. Następnie na płytkę i podłoże nakłada się elastyczną zaprawę klejową, dbając o to, aby pod płytkami nie pozostały puste przestrzenie. Po dociśnięciu płytki do podłoża nadmiar zaprawy powinien równomiernie wypłynąć na całym obwodzie. Po lekkim stwardnieniu zaprawy nadmiar usuwa się z fug, a następnie wypełnia je i kształtuje barwną spoiną.
Na zdjęciu otwierającym: Prefabrykowane ceramiczne kominy nad połacią dachu obudowano płytkami klinkierowymi (fot. L. Jampolska)
Dodaj komentarz