Nie tylko pace, ale również agregaty tynkarskie, bowiem w większości przypadków i one mogą służyć jako narzędzie do wykonania elewacji z tynku – wciąż najpopularniejszej wśród metod wykańczania ścian zewnętrznych budynku.
Tynki zewnętrzne, mimo coraz bogatszej oferty innych materiałów elewacyjnych, są nieodmiennie od lat ulubionym przez budujących sposobem na wykończenie elewacji. Popularność zawdzięczają dużej dowolności w zakresie doboru kolorystyki, fakturowania powierzchni a nawet kształtowania elementów ozdobnych: gzymsów, boniowania czy ornamentów wokół okien. Można nimi pokrywać zarówno powierzchnie płaskie, jak i krzywoliniowe – łuki, kolumny, wykusze.
Wprawdzie budując dom zwykle – co zrozumiałe – wielką wagę przywiązujemy do jego estetycznego, reprezentacyjnego wyglądu, nie zapominajmy jednak o tym, że tynki zewnętrzne oprócz funkcji dekoracyjnej pełnią również ważną rolę ochronną dla konstrukcji budynku. Jako wierzchnia powłoka ścian, mają za zadanie nie tylko zabezpieczać je przed działaniem wilgoci, mrozu, skoków temperatury czy silnego nasłonecznienia, ale również – przed szkodliwym wpływem zawartych w powietrzu i wodzie deszczowej substancji oraz związków chemicznych.
Szczegółowo opracowywane i testowane w laboratoriach producentów receptury suchych mieszanek oraz gotowych mas tynkarskich jak też nowoczesne metody ich wytwarzania sprawiają, że stosunkowo łatwo dobrać dziś produkt odpowiedni do każdego podłoża i wszelkich warunków eksploatacyjnych.
Tynki tradycyjne
Są to cementowo-wapienne tynki mineralne, przygotowywane ze składników mieszanych bezpośrednio na budowie lub z gotowych, fabrycznie skomponowanych, suchych mieszanek. Nakłada się je na mury ścian jednowarstwowych z betonu komórkowego, ceramiki poryzowanej oraz bloczków keramzytowych. Pokrywa się nimi również ściany trójwarstwowe, w których warstwy licowej nie wykonano jako elewacji „na gotowo” – np. z cegieł lub pustaków ceramicznych czy bloczków silikatowych.
Tynk tradycyjny dobrze chroni ścianę przed działaniem czynników atmosferycznych, a jego znaczna grubość (średnio 15-20 mm) i ciężar poprawiają izolacyjność akustyczną ścian wzniesionych z materiałów lekkich. Jego wykonanie jest pracochłonne, a końcowy efekt w dużej mierze zależny od wprawy tynkarza. Roboty tynkarskie mocno zanieczyszczają otoczenie; duże – i przy wymaganej technice narzucania masy tynkarskiej, nieuniknione – są również straty zaprawy. Jej zużycie wymaga przygotowania 17-25 litrów (30-45 kg suchych składników) na 1 m2 tynkowanej ściany.
Tradycyjna powłoka tynkarska składa się najczęściej z trzech warstw: obrzutki, narzutu i gładzi lub warstwy fakturującej. Zadaniem obrzutki jest zapewnienie dobrej przyczepności tynku do podłoża. Wykonuje się ją z rzadkiej zaprawy cementowej z dodatkiem wapna lub emulsji kontaktowej. Narzut stanowi główną warstwę wyrównującą; od precyzji jego położenia zależy wygląd otynkowanej elewacji, będzie on bowiem podłożem dla cieńszej warstwy wykończeniowej. Zewnętrzną warstwę dekoracyjną wykonuje się z samodzielnie przygotowanej zaprawy lub z gotowych mieszanek tynkarskich – nadaje ona ścianie fakturę i ostateczny odcień.
Pobierz wersję pdf: Pace w ruch
