- Dlaczego taras niszczeje?
- Dlaczego obróbki rdzewieją?
- Co zrobić, żeby płytki się nie odspajały?
- Taras z płytkami ceramicznymi - jakie zniszczenia powstają?
- Taras z kostki betonowej - jakie zniszczenia powstają?
- Taras drewniany - jakie zniszczenia powstają?
- Czy nawierzchnia z lastriko na tarasie ulega zniszczeniu?
Dlaczego taras niszczeje?
Betonowa płyta obłożona płytkami z ceramiki lub klinkieru była u nas przez lata najpopularniejszym rodzajem tarasu. Niestety, w naszym klimacie takie rozwiązanie przetrwa w dobrym stanie góra kilkanaście lat. Jeśli wykonawcy byli niedbali lub użyli niewłaściwych materiałów - nie więcej niż kilka.
Tarasy są narażone na uszkodzenia mechaniczne - ludzie po nich chodzą, stawiają na nich meble, ciężkie donice, przesuwają je... Jeszcze bardziej wymagającym egzaminatorem są warunki atmosferyczne. Latem słońce nagrzewa okładziny do kilkudziesięciu stopni Celsjusza, zimą przychodzi mróz i wielokrotne przechodzenie przez granicę 0°. O każdej porze roku zagrożenie stanowi woda, która nie dość, że próbuje się dostać pod płytki, to jeszcze zamarza.
Dlatego taras po kilku latach potrzebuje przynajmniej drobnego remontu. Jego zakres zależy od rodzaju szkód. Jeśli wykruszy się fuga, płytki odspoją - wystarczy uzupełnienie zaprawy w spoinach, wymiana okładziny, ewentualnie ułożenie nowej izolacji podpłytkowej. W przypadku poważnych nieszczelności, szczególnie przy tarasie nad pomieszczeniem, niezbędne jest usunięcie wszystkich warstw i zrobienie ich od nowa.
Dlaczego obróbki rdzewieją?
Nie wiemy, czy autorka pytania ma taras na gruncie, czy nad pomieszczeniem, choć występowanie obróbek blacharskich zdaje się wskazywać raczej na ten drugi.
Dlaczego obróbki, właściwie okapniki, na tarasie Czytelniczki zardzewiały tak szybko? Wielu wykonawców wygina je ze stalowej blachy powlekanej lub ocynkowanej. Takie blachy na dachu wytrzymają nawet kilkadziesiąt lat, ale na tarasie czy balkonie mają bezpośredni kontakt z klejami i zaprawami na bazie cementu, przy jednoczesnym oddziaływaniu wilgoci.
Dostająca się pod okładzinę woda (nawet w śladowych ilościach) nasyca się solami mineralnymi i alkaliami i zwiększa odczyn pH do wartości powyżej 13. W takim, wysoko alkalicznym środowisku cynk i warstwa pasywacyjna, zabezpieczające stalowy rdzeń blachy są wypłukiwane. Odsłonięty rdzeń błyskawicznie koroduje i jest to proces, którego w zasadzie nie da się uniknąć. Dlatego lepszym rozwiązaniem jest zastąpienie obróbek z blachy specjalnymi profilami okapowymi, wytwarzanymi z aluminium. Te nie korodują jak stal, więc wykończony nimi taras będzie dużo trwalszy.
Co zrobić, żeby płytki się nie odspajały?
Podstawową przyczyną odklejania się płytek są błędy wykonawców, którzy nie wypełniają klejem całej przestrzeni pod okładziną. Na tarasie nie wolno mocować płytek na klej nakładany plackami! Błędem powodującym pękanie okładziny jest także brak dylatacji. Płyta tarasu powinna być oddzielona od ścian oraz podzielona na pola o boku długości 3-4 m. Dylatacje mają się pokrywać z linią łączenia płytek.
Przy dużym remoncie skuwa się wylewkę, a nowe warstwy układa po wyczyszczeniu i zagruntowaniu podłoża. Najważniejszą sprawą jest zachowanie spadku płyty. Powinien on mieć około 2% (2 cm na 1 m) i być skierowany od ścian budynku na zewnątrz. Wzdłuż zewnętrznej krawędzi płyty przygotowuje się obniżenie, w którym później mocowana jest obróbka blacharska, albo - w lepszym wariancie - specjalny profil okapowy.
Na odpowiednio ukształtowanej płycie tarasowej wykonuje się pierwszą izolację przeciwwilgociową. Można to zrobić tradycyjnie, z papy, albo nowocześniej, stosując np. układaną na specjalnej siatce izolację bitumiczną albo folię w płynie. Wszystkie hydroizolacje nanosi się dwuwarstwowo i wyprowadza na ściany.
W przypadku tarasów nad pomieszczeniem, na izolacji przeciwwilgociowej układana jest izolacja termiczna. Na ogół styropian, ale lepiej sprawdza się twardy i nienasiąkliwy polistyren ekstrudowany. Termoizolację obciąża warstwa dociskowa z betonu, o grubości przynajmniej 5 cm, zbrojona siatką przeciwprężną lub zbrojeniem rozproszonym. Płyta dociskowa ma być oddylatowana od ściany za pomocą piankowej taśmy lub pasków styropianu.
Na niej układa się kolejną, podpłytkową izolację przeciwwilgociową, która chroni ją przed wodą, przenikającą przez fugi i mikropęknięcia w płytkach gorszej jakości. W tej roli najlepiej sprawdzają się dwuskładnikowe masy uszczelniające.
Do klejenia płytek należy używać wyłącznie zapraw elastycznych, przeznaczonych na zewnątrz, o określonym parametrze odkształcalności (klasa S2). Same płytki też muszą być mrozoodporne. Bardzo ważna jest szerokość spoin - nie powinny być zbyt wąskie i koniecznie wykonane z elastycznej zaprawy fugowej.
Analiza zniszczeń tarasu z płytkami ceramicznymi
Oprócz widocznych gołym okiem uszkodzeń (pęknięcia, kruszenie się czy odpadanie płytek), trzeba sprawdzić pozornie nieuszkodzone fragmenty, ostukując powierzchnię drewnianym młotkiem. Głuchy odgłos świadczy o słabym związaniu nawierzchni z podłożem i takie miejsca również wymagają naprawy. Pęknięcia nawierzchni mogą być spowodowane naprężeniami występującymi w nawierzchni na skutek braku dylatacji lub zbyt wąskich spoin między płytkami, złą jakością samych płytek, jak też uszkodzeniami warstw podposadzkowych.
Długie pęknięcia o nieregularnej linii - przebiegające przez niemal całą długość czy szerokość tarasu - świadczą o braku dylatacji w nawierzchni i podkładzie. Podobne objawy mogą wystąpić także wtedy, gdy taras spoczywa na niestabilnym podłożu lub wykonano zbyt słaby podkład pod nawierzchnię. W takich przypadkach najczęściej odkształca się i nawierzchnia - w miejscu pęknięcia może pojawić się wyraźny uskok, wgłębienie lub wybrzuszenie.
Zjawiska takie spotyka się przeważnie na tarasach na gruncie, gdy płyta tarasowa wylana została na niezagęszczonym podłożu lub na tarasach ocieplanych, na których użyto zbyt miękkiego materiału do izolacji cieplnej, a warstwa dociskowa z betonu jest cienka i ma małą wytrzymałość. Kruszenie się płytek świadczy o tym, że ułożono elementy o dużej nasiąkliwości, niemrozoodporne. Natomiast odspajanie się to skutek zastosowania niewłaściwych zapraw klejowych, złego przyklejenia lub braku podpłytkowej izolacji przeciwwilgociowej.
Analiza zniszczeń tarasu z kostki betonowej
Ten rodzaj materiału stanowi pokrycie tarasów ziemnych, a uszkodzenia powoduje "rozjechanie się" obramowania lub zapadnięcie się fragmentów warstwy podbudowy (niedostatecznie zagęszczonej). Na skutek tego powstają szerokie szczeliny między kostkami i pofalowanie powierzchni. Remont z reguły wymaga rozebrania całego tarasu, ustabilizowania podłoża i ułożenia nawierzchni na nowo.
Analiza zniszczeń tarasu drewnianego
Nawierzchnie drewniane mogą spoczywać na betonowej płycie tarasowej lub na metalowej bądź drewnianej konstrukcji wsporczej. Drewno z czasem ulega murszeniu i gniciu, zwłaszcza w miejscach narażonych na długotrwałe zawilgocenie. Dlatego istotny wpływ na jego trwałość ma szansa szybkiego wysychania, którą zapewnia wentylacja pod nawierzchnią oraz odizolowanie materiału od gruntu.
Uszkodzone deski łatwo można wymienić w całości, ale przy dużych zniszczeniach konstrukcji - konieczny jest jej demontaż i ułożenie na nowo.
Lastriko - analiza zniszczeń
Popularne dawniej nawierzchnie ze szlifowanego cementu z kruszywem (tzw. lastriko) należą do trwałych pokryć tarasów, a ich uszkodzenia wynikają najczęściej z niestabilności podłoża. Pojawiają się pęknięcia, w które wnika woda, co prowadzi do destrukcji głębszych warstw i przecieków, gdy taras przykrywa pomieszczenie.
Zdarzają się również obtłuczenia i odrywanie się fragmentów krawędzi, głównie na skutek obciążeń mechanicznych i uderzeń. Jeśli nie zamierza się wymieniać całej nawierzchni tarasu, renowacja zwykle ogranicza się do uzupełnienia ubytków i uszczelnienia pęknięć.
Odpowiedzi udzielił Redakcja BudujemyDom
Redaktor: Janusz Werner
Dodaj komentarz