Projekt więźby dachowej powstaje na podstawie konkretnych założeń – układu funkcjonalnego poddasza, rodzaju planowanego pokrycia dachu oraz możliwości podparcia konstrukcji na murowanej części budynku lub innych elementach, na przykład żelbetowych.
Jeśli poddasze ma być w pełni użytkowe, to najczęściej stosuje się tradycyjną konstrukcję więźby. Jeżeli ma być nieużytkowe lub użytkowe tylko w pewnej części, a bryła dachu nie jest skomplikowana, to warto rozważyć zastosowanie więźby prefabrykowanej. W takim przypadku projekt konstrukcji jest zazwyczaj wykonywany przez producenta prefabrykowanych drewnianych wiązarów dachowych. Jednak więźby takiej nie da się wykonać dla każdego budynku.
WIĘŹBA TRADYCYJNA
Tradycyjną więźbę dachową wykonuje się z elementów drewnianych (bali, belek, krawędziaków, łat i desek), które skręca się lub zbija na budowie. Na ogół materiał na nią kupuje się w składach drewna konstrukcyjnego i tartakach. Do budowy stosuje się najczęściej drewno iglaste (świerkowe lub sosnowe).
Klasy drewna oznacza się symbolem np. C18, D20, C22, D24, C30 itd.:
- litera – to rodzaj drewna, C – iglaste, D – liściaste;
- liczba – oznacza wytrzymałość charakterystyczną na zginanie.
Elementy z drewna litego mają długości do 7 m. Jeśli potrzebne są dłuższe, to wykorzystuje się drewno klejone. Tradycyjne więźby wzmacnia się też elementami stalowymi, które stosuje przy dużych rozpiętościach oraz w miejscach, w których przekroje drewniane nie są efektywne (są zbyt duże).
tekst i zdjęcia: Tomasz Rybarczyk
