Odpowiedź eksperta: Kruszenie się i odpadanie tynku najczęściej jest oznaką mocnego zawilgocenia murów, a takie ściany to nie tylko zagrożenie rozwojem grzybów i pleśni, ale również ryzyko krystalizacji soli, zawartych w materiałach budowlanych oraz w samej przemieszczającej się wodzie. Ich obecność prowadzi do poważnych uszkodzeń, a nawet do całkowitego zniszczenia zasolonych przegród.
Gdy stężenie roztworu soli przekroczy stan nasycenia (np. w wyniku odparowania wody), nadmiar soli krystalizuje się i pojawiają się białe wykwity. W porach materiałów budowlanych pojawia się tzw. ciśnienie krystaliczne, które prowadzi do niszczenia struktury muru, pękania i łuszczenia się tynków. Problem ten pojawia się głównie w przypadku braku lub nieszczelności izolacji przeciwwilgociowej fundamentów, gdy występuje stałe, kapilarne podciąganie wody z gruntu. Może się też pojawić wtedy, gdy mury uległy długotrwałemu zamoknięciu w wyniku zalania czy powodzi.
Kiedy stosować tynki renowacyjne?
Zjawisko to dotyczy szczególnie stref przycokołowych, które na ogół najdłużej narażone są na zawilgocenie i które najtrudniej osuszyć. W tych miejscach często dochodzi do samoistnego kruszenia się i odpadania tynków zewnętrznych (tak jak w opisanym przypadku), na skutek parcia pary wodnej, wytwarzanej pod wpływem wysokiej temperatury zewnętrznej, nasłonecznienia.
Nałożenie w takich strefach zwykłej wyprawy tynkarskiej może doprowadzić do ponownego jej uszkodzenia, jeśli w głębszych warstwach muru utrzymuje się wysoka wilgotność. W takim przypadku, do naprawy tynków zewnętrznych, stosuje się zaprawy renowacyjne, charakteryzujące się wysoką porowatością i niskim oporem dyfuzyjnym. Nie należy do tego celu używać tradycyjnych tynków cementowych i wapiennych, które mogą przyspieszyć niszczenie muru.
Pamiętać jednak należy, ze tynk renowacyjny nie zastąpi izolacji przeciwwilgociowej. Przy braku ochrony przed przenikaniem wilgoci, z biegiem czasu zmagazynowane w tynku sole nie będą już miały przestrzeni na krystalizację, co doprowadzi do zniszczenia ich struktury. Dlatego przed naprawą ścian, w pierwszej kolejności należy usunąć przyczynę zawilgocenia, co na ogół oznacza wykonanie nowej izolacji poziomej. Dopiero potem można przystąpić do kolejnych etapów remontu.
Z czego składają się tynki renowacyjne?
Tynki renowacyjne tworzą powłokę, która zachowuje określoną zdolność podciągania kapilarnego i ma podwyższoną porowatość - ułatwiającą szybkie jej wysychanie i jednocześnie magazynowanie w niej krystalizujących się soli. Objętość porów - w świeżej zaprawie przygotowanej do użycia - wynosi co najmniej 25% jej objętości, a w związanej zaprawie nie może być mniejsza niż 40%. Kapilarne podciąganie regulowane jest przez dodatki hydrofobizujące. Dzięki temu woda zawierająca sole jest przejmowana przez tynk na głębokość jedynie paru milimetrów, a następnie odparowuje wewnątrz tynku, dzięki czemu powierzchnia pozostaje sucha.
Tynki renowacyjne oferowane są zawsze w ramach kompletnego systemu - obrzutka, tynk podkładowy, tynk renowacyjny - dlatego zaleca się stosowanie wyrobów jednego producenta. Konfiguracja składników tynku dobierana jest stosownie do warunków z uwzględnieniem istniejącego zasolenia muru (określonego po przeprowadzeniu badań laboratoryjnych) i wymaga przestrzegania zasad aplikacji określonych przez producenta.
Jak stosuje się tynki renowacyjne?
Na ogół prace wykonuje się w następującej kolejności. Po starannym przygotowaniu ściany, polegającym na usunięciu wszelkiego rodzaju zanieczyszczeń - pozostałości starego tynku, zapraw, powłok malarskich - spoiny poziome i pionowe pogłębia się na co najmniej 2 cm. Obrzutka, zapewniająca dobrą przyczepność, powinna być nanoszona w postaci siatki pokrywającej ok. 50% powierzchni. Kolejną warstwą jest tynk podkładowy, który nanosi się w grubości ok. 1 cm. Wyrównuje on podłoże i ma własności hydrofilowe (chłonie wodę).
Właściwy tynk renowacyjny na ogół nakłada się jednowarstwowo, tworząc powłokę o maksymalnej grubości 2 cm. Przy większych wymaganiach magazynowania zasolenia można aplikować go w dwóch warstwach o łącznej grubości do 4 cm. Ważne jest by - przed nałożeniem kolejnej warstwy - przestrzegać wymaganego przez producenta odstępu czasowego. Trzeba poczekać przynajmniej jeden dzień aż wyschnie każdy 1 mm grubości tynku. Tynki renowacyjne należy nakładać tworząc równą warstwę o jednakowej grubości i, tak jak tynki tradycyjne, chronić je przed szybkim wysychaniem.
Przy wyborze warstwy kryjącej, nakładanej na tynk renowacyjny (warstwa wierzchnia, tynk nakrapiany, powłoka malarska) trzeba dostosować ją pod względem przepuszczalności pary wodnej i przewodności kapilarnej.
Redakcja BudujemyDom
fot. otwierająca: wronx / forum.budujemydom.pl
Dodaj komentarz