fot. Komfort |
Podłogi na gruncie
To konstrukcje stosowane niemal w każdym domu jednorodzinnym o konstrukcji murowanej. Wykonuje się je w pomieszczeniach piwnicznych, pokojach mieszkalnych przyziemia (w budynkach niepodpiwniczonych) oraz w garażach, magazynach itp. W tego rodzaju przegrodach zewnętrznych najistotniejsze jest zabezpieczenie podłóg przed przenikaniem wilgoci i chłodu z podłoża gruntowego.Izolacja przeciwwilgociowa (ewentualnie przeciwwodna) – jej dobór głównie zależy od lokalnych warunków gruntowo-wodnych. W gruntach przepuszczalnych przy zwierciadle wody gruntowej znajdującym się przynajmniej 1 m poniżej poziomu posadzki można wykonywać tzw. izolację lekką z jednej warstwy papy asfaltowej lub folii hydroizolacyjnej. W gruntach spoistych i domach niepodpiwniczonych również można stosować izolację przeciwwilgociową, ale pod warunkiem ułożenia podkładu grubości min. 15 cm z zagęszczonego mechanicznie żwiru (pełni rolę drenażu i skutecznie uniemożliwia kapilarne podciąganie wody). W pozostałych przypadkach najlepiej zasięgnąć opinii projektanta, ponieważ wtedy rodzaj i sposób ułożenia izolacji przeciwwodnej powinien być rozpatrywany indywidualnie.
Izolacja brzegowa – ważna jest zwłaszcza w domach bez piwnic. Chodzi o to, żeby wyeliminować lub maksymalnie zredukować mostek termiczny na styku ścian: fundamentowych, parteru i podłogi na gruncie. W tym celu na zewnętrznej stronie ścian fundamentowych należy ułożyć warstwę polistyrenu ekstrudowanego lub styropianu o grubości takiej, jak w podłodze na gruncie lub o 3–5 cm cieńszej niż w ścianach parteru (gdy są dwuwarstwowe). Dodatkowo ostatnia warstwa ścian fundamentowych powinna być wymurowana z bloczków betonu komórkowego o gęstości 600 kg/m3. Przed zawilgoceniem zabezpiecza ją lepik asfaltowy lub folia hydroizolacyjna.
Warstwa nośna – czyli konstrukcyjna, to najczęściej płyta betonowa grubości 10–20 cm z betonu klasy min. C16/20 (dawniej B 15). Dość często wzmacniana jest tzw. zbrojeniem rozproszonym lub siatkami z prętów stalowych (zwłaszcza na brzegach, w rejonie przerw dylatacyjnych oraz pod ścianami wewnętrznymi).
W budynkach niepodpiwniczonych jej uzupełnieniem jest tzw. warstwa podbudowy (wyrównawcza) o grubości 15–20 cm z zagęszczonego mechanicznie piasku, pospółki lub żwiru.
Warstwa wyrównawcza – układana na płycie betonowej, to obecnie prawie zawsze wylewka samopoziomująca grubości 5–10 mm, ale może to być również szlichta cementowa grubości 3 cm zatarta na gładko.
Tadeusz Lipski
Artykuł w PDF: Podłogi