Naczynie wzbiorcze wbudowane w kocioł jest dostosowane do przeciętnej pojemności instalacji grzewczej. W pewnym stopniu można powiększyć tę pojemność, zmniejszając ciśnienie wstępne w powietrznej części naczynia. Zakres zmian pojemności instalacji i odpowiadające mu ciśnienie można z reguły znaleźć w instrukcji montażu kotła.
Jeśli rzeczywista pojemność instalacji jest znacznie większa, a kocioł okresowo pracuje na wysokich parametrach temperatury wody zasilającej, może okazać się niezbędne dodatkowe naczynie. Jego pojemność, przy założeniu temperatury wody do 90°C, można przyjąć na poziomie 10 litrów na każde 150 litrów dodatkowej objętości wody grzewczej.
Montaż naczynia najwygodniej jest wykonać przy użyciu belki z grupy bezpieczeństwa, w pobliżu kotła na doprowadzeniu wody powrotnej. Ciśnienie wstępne powinno być takie samo jak w naczyniu kotła, ale nie niższe niż ciśnienie hydrostatyczne powiększone o 0,2 bara (0,02 MPa). Ciśnienie hydrostatyczne, czyli wywierane przez słup wody, wynika z różnicy wysokości pomiędzy kotłem a najwyżej położonym elementem instalacji c.o. Wysokość 10 metrów daje ciśnienie 1 bara (0,1 MPa).
Najczęściej naczynia wzbiorcze mają kształt okrągły i powinny być montowane w pozycji pionowej z zaworem powietrznym skierowanym do dołu.
Na schemacie otwierającym: Zamknięte naczynie wzbiorcze najlepiej jest założyć na powrocie wody do kotła, skierowane ku dołowi. Wpływa to korzystnie na jego trwałość, bo ma kontakt z mniej gorącą wodą.
Dodaj komentarz