Deski warstwowe vs. parkiet: co wybrać?

Posadzki z drewna

1. Deski warstwowe (panele drewniane)
Drewno w postaci desek wciąż się chętnie stosuje ze względu na naturalność i ciepło materiału, wygłuszanie wnętrza. Ten element wyposażenia o szlachetnym wyglądzie sprzyja uzyskaniu przytulnej atmosfery. Praktyczną alternatywą prawdziwych litych dech - które, niestety, skrzypią, paczą się i wichrują pod wpływem zmiennej wilgotności i temperatury, należy poddawać je zabiegowi lakierowania albo olejowania i konserwacji - są nowoczesne panele klejone warstwowo. Każda część (zazwyczaj są trzy) wytwarzana jest z surowców naturalnych (rdzeń z deszczułek z drewna iglastego lub z twardej płyty drewnopochodnej, spód z drewna drzew iglastych lub ze sklejki). Im grubsza i odporniejsza na ścieranie oraz uszkodzenia mechaniczne jest warstwa górna, tym trwalsza będzie posadzka. Dobrze sprawdzi się na wierzchu twarde drewno (np. dębu, jesionu, egzotyczne). Taką podłogę można po latach odnowić przez cyklinowanie i lakierowanie, ale zwykle najwyżej dwa razy, bo wierzchnia warstwa dekoracyjnego drewna jest dość cienka Zaletą takich desek warstwowych jest przemysłowe wykończenie ich lakierem bądź olejem, ewentualnie woskiem - po ułożeniu, posadzka jest gotowa i od razu odpowiednio zabezpieczona. Inny walor to różnorakość wymiarów desek - oferuje się je o szerokości 10-38 cm i długości nawet do 4 m.

Montaż. Zazwyczaj wykonuje się bezklejowo - metodą na wpust i pióro, albo na klik (tzw. clicksystem) - oraz jako tzw. posadzkę pływającą, czyli na specjalnych matach podkładowych o grubości kilku milimetrów i z przerwą dylatacyjną przy ścianie, bez przyklejania posadzki do podłoża. Prace są identyczne jak przy panelach podłogowych i łatwo je samodzielnie przeprowadzić. Przed rozpoczęciem robót, zaleca się wyjąć deski z opakowań i przechować kilka dni w danym pomieszczeniu. Drewno musi dopasować się do panujących tam warunków (wilgotności i temperatury powietrza).

2. Parkiety i mozaiki
Tradycyjny parkiet, czyli deszczułki o długości 25-50 cm, szerokości 4-8 cm i grubości 1,6-2,2 cm, najczęściej wycina się z drewna niektórych gatunków liściastych (dębu, jesionu, buku), iglastych (sosny, świerku, jodły, modrzewia) oraz egzotycznych (merbau, palisander, wenge, kempas, bambus i innych). Ze względu na wysoką intensywność użytkowania, do salonu i traktów komunikacyjnych powinny trafić klepki z najtwardszego i najtrwalszego drewna egzotycznego, albo z gatunków krajowych - dębu, grabu, buku i jesionu. Natomiast jeśli chodzi o kwestie estetyczne, to wyroby dzieli się na klasy, poczynając od tych bez sęków, o regularnym usłojeniu i o jednolitej barwie. Tradycyjny parkiet jest gruby, dlatego w przyszłości będzie można cyklinować go wiele razy. Klasyczną wersję parkietu montuje się na wpust i pióro (elementy łączenia usztywniają posadzkę, ułatwiają tworzenie wzorów).

Parkiet przemysłowy (sztorcowy) to ułożone na sztorc wąskie deszczułki z litego drewna o szerokości 8-10 mm i grubości 22 mm (taka budowa zwiększa wytrzymałość posadzki).

Lamparkiet uzyskuje się z dużych i cienkich klepek, a ponieważ nie mają one piór i wpustów, to łączy się je na styk.

Mozaika parkietowa (drobne drewniane elementy) podczas produkcji jest naklejana na siatkę według wybranych wzorów. W trakcie montażu gotowe moduły łączy się w większe płaszczyzny.

Montaż i wykonanie powłoki ochronnej. Przy parkiecie każdego rodzaju, co najmniej kilka dni należy przetrzymać wyroby w docelowym pomieszczeniu, aby ustabilizować ich wilgotność. Następnie klepki przytwierdza się do suchego, równego i oczyszczonego podłoża klejem do parkietu (stosowany dawniej lepik zastąpiły kleje dyspersyjne). Posadzkę cyklinuje się, szpachluje ubytki i wykonuje powłokę ochronną z lakieru, oleju, bądź wosku.