Rzeczywiście, taras to ten element, bez którego wielu właścicieli nie wyobraża sobie domu. To miejsce, w którym można się relaksować, spożywać posiłki czy pracować w bliskości z naturą.
Sposobów jego wykonania jest wiele - różnią się nakładami pracy poniesionymi podczas budowy oraz kosztami. Równie ważna, co wybór optymalnej technologii, jest fachowość robót wykonawczych.
Zanim przejdziemy do omawiania zalet i wad najpopularniejszych wariantów tarasów, musimy wskazać cechy, jakimi powinien się on wyróżniać.
Przede wszystkim musi być trwały. To dlatego, że jest stale wystawiony na działanie niekorzystnych warunków atmosferycznych - deszczu, śniegu, bardzo niskiej i wysokiej temperatury. Ważne więc, by do budowy użyć odpowiednich materiałów, zapewniających żywotność tarasu. Aby wygodnie się z niego korzystało, powinien pomieścić przynajmniej standardowej wielkości stół ogrodowy z czterema krzesłami. Do tego należy doliczyć miejsce na grill lub przestrzeń dla dzieci.
Dlatego wygodny taras powinien mieć minimum 20 m² powierzchni. Ponadto każdy taras musi mieć spadek (przynajmniej 0,5%) w kierunku ogrodu, aby zapewnić odpływ wody opadowej z dala od ściany budynku.
Taras na gruncie wykończony kostką betonową lub płytami tarasowymi
Przegląd technologii zaczynamy od najbardziej obecnie popularnej, najtańszej i najłatwiejszej w realizacji opcji.
Roboty zaczyna się od usunięcia humusu i ułożenia pasów geowłókniny na utwardzonym, ale przepuszczalnym podłożu. Zadaniem tego materiału jest oddzielenie podbudowy kostki od gruntu rodzimego. Pierwszą warstwę stanowi ok. 20 cm żwiru bądź kruszywa łamanego (frakcja 4-31 mm), a kolejną podsypka piaskowa (przynajmniej 5 cm). Po jej wyrównaniu, układa się betonową kostkę lub płyty, dobijając ich brzegi gumowym młotkiem.
Jeżeli materiał nie jest zaimpregnowany fabrycznie, należy to zrobić samemu. Takie zabezpieczenie zmniejsza nasiąkliwość nawierzchni, zwiększa jej odporność na ścieranie oraz uodparnia na powstawanie wykwitów. Ostatnim krokiem jest wypełnienie fug drobnym piaskiem.
Kostki i płyty oferowane są w szerokiej gamie wzorów i kolorów, co pozwala na dopasowanie nawierzchni do charakteru budynku.
Taras na gruncie: zalety i wady:
- + niskie nakłady finansowe;
- + łatwość i szybkość wykonania;
- - przy niewłaściwym zagęszczeniu podbudowy możliwe zniszczenie tarasu.
Taras drewniany
To kolejne rozpowszechnione i niedrogie w realizacji rozwiązanie. Drewniana konstrukcja musi być oparta na solidnych podstawach - betonowej płycie albo znacznie tańszych bloczkach fundamentowych lub punktowych podporach o przekroju np. 20 × 20 cm.
Elementy te ustawia się na równym podłożu, co 1-1,5 m. Na nich, za pomocą kotew lub kątowników, montuje się drewniane legary o przekroju dostosowanym do obciążenia tarasu. Ważne, aby drewno i beton rozdzielić papą albo metalowymi łącznikami w kształcie litery U. W przeciwnym razie drewno z czasem ulegnie rozkładowi pod wpływem wilgoci podciąganej z gruntu przez elementy betonowe.
Kolejnym krokiem jest zamocowanie do legarów desek tarasowych. Wykorzystuje się do tego wkręty, gwoździe albo łączniki typu click. Deski najlepiej układać wzdłuż spadku, aby łatwiej spływała po nich woda opadowa. Maksymalna szerokość tych elementów to 15 cm - szersze łatwiej się wypaczą. Odprowadzaniu wody z powierzchni i poprawieniu wentylacji służy też zachowanie między deskami szczelin o szerokości ok. 1 cm.
Trwałość takiego tarasu w dużej mierze zależy od zastosowanego drewna. Tańsze, ale też dość miękkie, mało odporne na uszkodzenia mechaniczne i podatne na zawilgocenie są gatunki europejskie, np. świerk lub sosna. Zdecydowanie bardziej odporne na wilgoć, korozję biologiczną i ścieranie są egzotyczne gatunki drewna. Tek, lapacho czy bangkirai są bardzo gęste i zawierają dużo garbników - naturalnych substancji impregnujących, ale ich cena jest nawet kilkukrotnie wyższa niż drewna europejskiego.
Taras drewniany: zalety i wady:
- + naturalny wygląd;
- + dość niskie nakłady finansowe (przy zastosowaniu drewna europejskiego);
- + łatwość i szybkość wykonania;
- - wysokie nakłady finansowe (przy zastosowaniu drewna egzotycznego);
- - konieczność wykonywania regularnych zabiegów pielęgnacyjnych (impregnacja lub olejowanie).
Taras na płycie wykończony płytkami
Ten wariant przez lata dominował w polskim krajobrazie, obecnie jest mniej popularny od konstrukcji na gruncie wykończonych kostką.
Prace zaczyna się od usunięcia ziemi urodzajnej, wyrównania terenu, usypania i dokładnego zagęszczenia warstwy piasku lub pospółki. Na tak przygotowanej powierzchni wylewa się betonową płytę o grubości ok. 10 cm. Beton powinien mieć klasę co najmniej C12/15. Na płycie tarasu koniecznie trzeba umieścić hydroizolację - w postaci dwóch warstw papy podkładowej na osnowie z włókien szklanych lub folii z tworzyw sztucznych. Następnie tworzy się warstwę wyrównawczo-spadkową o grubości przynajmniej 4 cm, wykorzystując beton (klasy przynajmniej C12/15) lub masę posadzkową.
Jak wspomniano, każdy taras musi mieć spadek w kierunku ogrodu, dlatego jeśli sama płyta betonowa nie ma takiego nachylenia, to należy odpowiednio ukształtować warstwę spadkową. Kolejnym krokiem jest ułożenie izolacji podpłytkowej z elastycznej zaprawy wodoszczelnej lub płynnej folii. Jej zadaniem jest ochrona przed wnikaniem przez spoiny i mikropęknięcia wody w betonowe podłoże.
Następnie układa się płytki (powinny być nienasiąkliwe, antypoślizgowe, odporne na ścieranie, a przede wszystkim mrozoodporne), aplikując zaprawę zębatą pacą zarówno na podłoże, jak i na kafelki. Istotne jest, aby klej został rozprowadzony równomiernie - w przeciwnym razie pod płytkami zostaną puste przestrzenie, w których będzie zatrzymywać się woda. Po dociśnięciu płytki dochodzi do wyciśnięcia zaprawy na całym jej obwodzie. Zarówno klej, jak i zaprawa do fugowania (fuga powinna mieć szerokość minimum 5 mm) muszą być elastyczne. Pozwoli to zniwelować naprężenia konstrukcji, które powstają na skutek zmian temperatury.
Wykonując taki taras nie można zapomnieć o dylatacjach, które również niwelują naprężenia mogące powodować pękanie poszczególnych warstw. Najważniejsza jest ok. 2-cm szczelina oddzielająca taras od ścian domu. Wypełnia się ją elastycznym materiałem - taśmą dylatacyjną, ewentualnie paskiem styropianu. Dylatacje o szerokości ok. 1 cm, wypełniane specjalnym silikonem, tworzy się też w płycie dociskowej i pomiędzy płytkami. Powinny one dzielić powierzchnię tarasu na pola o wymiarach około 3 × 3 m.
Taras na płycie wykończony płytkami: zalety i wady:
- + bardzo popularna technologia, dobrze znana wykonawcom;
- - dość skomplikowany sposób wykonania, wymagający dużej fachowości;
- - podczas prac często dochodzi do błędów, co skutkuje odspajaniem się płytek od podłoża;
- - użycie do budowy tańszych materiałów znacznie skraca żywotność tarasu;
- - wysokie koszty wykonania.
Taras z kompozytu
Coraz większą popularność zdobywają tarasy z paneli kompozytowych WPC (Wood Plastic Composite). Produkuje się je z włókien drzewnych i PVC. Połączenie tych dwóch materiałów daje ciekawe rezultaty. Elementy wyglądają naturalnie, przypominają drewno, a jednocześnie nie mają jego wad - są odporne na zmienne warunki atmosferyczne oraz na wilgoć, nie ulegają więc zniekształceniom. Ich powierzchnia może być gładka lub ryflowana (z rowkami, dzięki czemu mokre są mniej śliskie). Dodatkowo dzięki szczotkowaniu na etapie produkcji, ich wierzchnia warstwa może być antypoślizgowa.
Panele oferowane są w zestawach do samodzielnego montażu, który nie jest skomplikowany. Do równego podłoża - np. betonowej płyty albo nawierzchni z kostki brukowej - wkrętami mocuje się legary. Ich rozstaw podaje producent - najczęściej jest to ok. 30 cm. W kolejnym etapie na wspornikach umieszcza się klipy montażowe, a w nie wpina profile. Po ułożeniu nawierzchni należy zamontować listwy wykończeniowe i zaślepki.
Taras z kompozytu: zalety i wady:
- + efektowny i nowoczesny wygląd;
- + prosty montaż;
- + szybkość wykonania;
- - wysokie nakłady finansowe.
Norbert Skupiński
Na zdjęciu otwierającym: Na tarasie umieszcza się zazwyczaj meble ogrodowe, grill, niektórzy tworzą też miejsce do zabawy dla dzieci. Potrzeba na to przynajmniej 20 m². (fot. Vestone)
Dodaj komentarz