- Dlaczego tarasy niszczeją?
- Jak wykonać drenażowe odprowadzenie wody w różnych wariantach pokrycia tarasu?
- Jak odprowadzić wodę z drenażu podpłytowego?
Dlaczego tarasy niszczeją?
Jedną z przyczyną uszkodzeń - oprócz błędów wykonawczych i źle dobranych materiałów - są zmienne warunki atmosferyczne sprawiające, że w słoneczne dni powierzchnia nagrzewa się do ponad 60°C, a zimą narażona jest na mrozy sięgające poniżej -20°C. Jednak najbardziej niszczycielskie oddziaływanie mają zmiany temperatury w okolicach 0°C - zamarzająca i rozmarzająca woda, jeśli przeniknie pod pokrycie powoduje kruszenie i odspajanie się nawierzchni. Uszkodzenia tarasu mogą też sięgać głębiej, niszcząc warstwy podkładowe i izolacyjne. Oczywiście nie bez znaczenia jest również stabilność konstrukcji tarasowej, niezależnie od tego, czy jest to taras na gruncie, czy też nad pomieszczeniami ogrzewanymi lub nieogrzewanymi.
Głównym sprawcą niszczenia pokryć tarasowych czy balkonowych jest woda w różnej postaci - płynnej, jako para wodna lub lód. Ich prawie pozioma powierzchnia ogranicza szybki samoczynny spływ wody, a zalegający śnieg utrzymuje się długo i na dodatek ulega roztopieniu od spodu, które często później zamarza. W efekcie woda wnika poprzez pęknięcia i nie w pełni wodoszczelne fugi w warstwy podłoża, gdzie w zimie zamarza, rozsadzając wiążącą płytki zaprawę. Latem nagrzana słońcem powierzchnia zamienia zawartą w podłożu wilgoć w parę, która napiera na pokrycie, wywołując jego odrywanie.
W przypadku tarasów na gruncie - przy braku hydroizolacji konstrukcji - dodatkowo wilgoć z gruntu kapilarnie przenika do strefy podpłytkowej, gdzie będzie zamarzać lub intensywnie parować. Ochronę przed niszczącym działaniem wilgoci uzyskuje się na dwa sposoby - zapewniając szczelność pokrycia i warstw podpłytkowych oraz szybkie odprowadzenie wody bądź pary wodnej, która przeniknęła do warstw tarasowych.
Bezpieczniej z drenażem
Uszkodzenia nawierzchni tarasu można zdecydowanie ograniczyć, rezygnując z tradycyjnych warstw nawierzchniowych sztywno związanych z podłożem na rzecz podkładów elastycznych oraz umożliwiających swobodny odpływ wody przenikającej przez nawierzchnię. Utworzona w różnej formie warstwa drenażowa umożliwia ułożenie nawierzchni z płytek ceramicznych, kamienia naturalnego czy betonu. Układ warstw takich pokryć dostosowuje się do rodzaju podłoża nośnego, którym może być grunt rodzimy, sztucznie utwardzony albo w formie betonowej płyty konstrukcyjnej nad pomieszczeniami użytkowymi. Przy doborze materiałów do utworzenia takich pokryć można wykorzystać systemowe zestawy zawierające podstawowe produkty i akcesoria lub dobierać je z ogólnie dostępnych wyrobów.
Warianty pokryć tarasowych a drenaż
Decydujący wpływ na wybór konfiguracji warstw tarasowych ma rodzaj podłoża, którym najczęściej jest płyta betonowa ułożona na gruncie w formie wyniesionego tarasu lub balkonu. Oprócz dostatecznej wytrzymałości musi być na niej utworzony spadek w kierunku planowanego spływu opadów o nachyleniu ok. 1,5%. W przypadku niedostatecznego nachylenia należy utworzyć betonową warstwę, przy czym stosownie do wymaganych grubości dodatkowego pokrycia w najniższym miejscu nie powinna być cieńsza niż 3,5 cm. Jeśli takiego warunku nie można zachować ze względu na dopuszczalny poziom podłogi, np. w miejscu osadzenia drzwi tarasowych, do utworzenia spadku należy użyć cienkowarstwowych podkładów podłogowych o wymaganym zakresie dopuszczalnych grubości pokrycia.
Kolejny wymóg dotyczący podłoża to szczelna hydroizolacja ułożona na wyrównanym podłożu, którą z reguły tworzy się z pap termozgrzewalnych. Stosownie do planowanego sposobu wykończenia powierzchni tarasowej kolejne warstwy będą odpowiednio zestawiane. I tak pod tradycyjne nawierzchnie z płytek ceramicznych układanych na zaprawie klejowej wymagane jest ułożenie specjalnej folii kubełkowej zespolonej z warstwą włókniny. Pozwala to na bezpośrednie klejenie na płytek na wysokoelastycznej zaprawie klejowej. W efekcie ewentualne przecieki przez nawierzchnię przenikają do warstwy drenażowej utworzonej przez folię kubełkową i mogą być odprowadzone poza obrys balkonu czy tarasu. Niekiedy drenaż układany jest na dwóch poziomach, np. w celu utworzenia poziomej nawierzchni, W takich warunkach pierwsza mata drenażowa układana jest na hydroizolacji podłoża ukształtowanego ze spadkiem i przykryta warstwą betonu wyrównującego, zaś druga mata podpłytowa tworzy drenaż pasywny, opróżniany dzięki wentylacji.
Innym rozwiązaniem przeznaczonym do ułożenia, np. płyt kamiennych lub betonowych będzie utworzenie warstwy drenażowej ze żwiru lub grysu.
Ukierunkowanie spływu wody przenikającej z nawierzchni zapewnia specjalna folia ułożona na warstwie hydroizolacji, która tworzy kanałki odwadniające. W tym przypadku nawierzchnia może być niemal pozioma, gdyż przecieki łatwiej spłyną po nachylonym betonowym podłożu przykrytym folią drenującą. Nawierzchnie z wytrzymałych elementów pokryciowych można również układać na podłożu umożliwiającym odpływ wody, mocując płyty punktowo w narożach na ograniczonej formówką warstwie klejowej lub z wykorzystaniem systemowych wsporników narożnych o regulowanej wysokości. Układane na nich płyty spoczywają swobodnie (bez klejenia), a utworzone między płytami fugi o stałej szerokości zapewniają intensywne odprowadzenie wody opadowej, która spływa po warstwie wodoszczelnej podłoża.
W przypadku tarasów budowanych na gruncie bez betonowej płyty najlepszym pokryciem będą materiały brukowe - kostka betonowa, kamienna czy ozdobne płyty betonowe.
Takie nawierzchnie układane są na warstwie drenującej z tłucznia drogowego i warstwy podkładowej, np. z gruboziarnistego piasku ułożonego w razie potrzeby na geowłókninie separującej. Stabilizacje nawierzchni z reguły tworzy betonowa lub murowana opaska, niekiedy z odprowadzeniem wody przenikającej przez nawierzchnię i drenaż w formie otworów nad poziomem gruntu. Takie rozwiązanie może być potrzebne, gdy taras spoczywa na gruncie o niskiej przepuszczalności lub płycie betonowej.
Odprowadzenie wody z drenażu podpłytowego
Pokrycia tarasowe układane na warstwie drenażowej wymagają z reguły zapewnienia odprowadzenia wody opadowej na dwóch poziomach - intensywnego spływu po powierzchni oraz z warstwy drenażowej. W przypadku pokryć klejonych na warstwie drenażowej niezbędne jest ułożenie okapników pod warstwą drenu i bezpośrednio pod płytkami. Zapobiega to zaciekaniu wody na powierzchnię ścian podpierających taras, a także zapewnia łatwy spływ wody do orynnowania, które montuje się pod okapnikiem drenażowym.
W przypadku drenażu z warstwy grysu lub żwiru, konieczne będzie utworzenie bariery krawędziowej zapobiegającej rozsypywaniu się kruszywa. Jednocześnie musi ona umożliwiać intensywne oprowadzenie wody poprzez gęsto rozmieszczone w niej otwory odpływowe. Przy takiej formie pokrycia najlepiej sprawdzają się systemowe elementy brzegowe, które można wygodnie łączyć w zestawy, a także tworzyć narożniki odwadniające.
W przypadku pokryć tarasu na gruncie wygodnym sposobem odprowadzenia wody nawierzchniowej jest nieznaczne wyniesienie powierzchni pokrycia ponad jego obramowania. Wymaga to jednak założenia okapników na całym obwodzie tarasu, co uchroni przed tworzeniem zacieków na jego powierzchni. Innym wariantem odwodnienia powierzchniowego takich nawierzchni będzie umieszczenie od wewnątrz obramowania elementów odwodnienia liniowego w formie korytek przykrytych ażurową nakładką, które utworzą orynnowanie brzegowe z rurą odpływową wyprowadzoną w dogodnym miejscu.
Autor: Redakcja BudujemyDom
Opracowanie: Martyna Nowak-Ciupa
fot. otwierająca: Polbruk
Dodaj komentarz